Εις άτοπον οικολογία και Χριστούγεννα

Tο οικολογικό λεγόμενο πρόβλημα είναι οργανικό γέννημα συγκεκριμένου πολιτισμού, δηλαδή γενικευμένου τρόπου του βίου: του καταναλωτικού τρόπου. Καταναλωτισμός δεν σημαίνει απλώς βουλιμική συμπεριφορά, αλλά «στάση» ζωής. Ο άνθρωπος της καταναλωτικής «στάσης» ταυτίζει τη ζωή με την ανάγκη και απαίτηση ιδιοποίησης, κατοχής, κυριαρχίας. Δεν ξέρει να κοινωνεί, να μοιράζεται, δεν υποπτεύεται τη χαρά της αυθυπέρβασης, της αυτοπροσφοράς, την ερωτική ανιδιοτέλεια.

Ο καταναλωτισμός είναι έκφανση και συνέπεια του ατομοκεντρισμού. Ευρύτερη έννοια ο ατομοκεντρισμός, σημαίνει ότι κέντρο της ζωής γίνεται το άτομο, όχι η χαρά των σχέσεων κοινωνίας – η κατασφάλιση του εγώ, όχι η διακινδύνευση της αυτοπροσφοράς. Προϊόν του ατομοκεντρισμού, πριν και από τον καταναλωτισμό, η απόλυτη και αυτονόητη προτεραιότητα των δικαιωμάτων του ατόμου.

Οι κανόνες ως είδος πρώτης ανάγκης

Η δυτική κοινωνία καλλιεργεί τις πιο ζοφερές αυταπάτες της με μια παθολογική ένταση που την εμποδίζει να κάνει οτιδήποτε άλλο, άρα και οτιδήποτε λιγότερο αυτοκαταστροφικό. Μη μπορώντας να διασκεδάσει τις εντυπώσεις απ' το απύθμενο έλλειμμα λογικής που συνοδεύει καθεμιά απ' τις οικονομικές, θεσμικές, πολιτισμικές, ιδεολογικές και καταναλωτικές λειτουργίες της, επιμένει με φανατισμό σ' ένα γελοίο πρωτόκολλο ψευτοσυνέπειας προς τις ανθυπολεπτομέρειες της τάξης που διέπει τον μικρόκοσμο της ατομικής συμπεριφοράς. Οσο πιο εκκωφαντική είναι η δυσαρμονία μεταξύ της υποτιθέμενης ηθικής των θεσμών και των νόμων αφ'ενός, και αφ'ετέρου του γενικού στιλ αυτής της συμπεριφοράς, τόσο πιο εμφαντικά διατυμπανίζεται, στη σφαίρα της κοινωνικής δραστηριότητας, η υποχρέωση να πράττει κανείς σύμφωνα με τον κώδικα που ρυθμίζει το ιδιωτικό. Οσο πιο απροκάλυπτα ο κυνισμός και η ωμότητα τροφοδοτούν το πεπρωμένο της κοινωνικής συνύπαρξης, τόσο πιο δυναμικά επανέρχεται στο προσκήνιο η υποταγή στον καθωσπρεπισμό των must και των mustn't. Σύντομα, ο κοινός χαρακτήρας του συνόλου αυτών των κανόνων της βλακώδους κοσμιότητας πήρε το όνομα politically correct.

«Οι αγορές απειλούν τη δημοκρατία στην Ευρώπη»

Λίγο μετά τις 6 το απόγευμα της περασμένης Τρίτης 22 Νοεμβρίου, σε μία συνεδριακή αίθουσα του Αμβούργου, περίπου τετρακόσιοι εκλεκτοί είχαν την τύχη να παρακολουθούν διά ζώσης τη διάλεξη ενός από τους σημαντικότερους και πιο περιζήτητους τραπεζίτες της Ευρώπης και όλου του κόσμου: του (απερχόμενου) επικεφαλής της Deutsche Bank Γιόζεφ Άκερμαν. Θέμα της ομιλίας του ήταν η επιχειρηματική ηθική και υπευθυνότητα, με παραδείγματα για τις πολλές καλές πράξεις που έχει κάνει ο γερμανικός τραπεζικός γίγαντας -οι οποίες, όπως είπε, δεν τυγχάνουν της πρέπουσας προβολής και ανταμοιβής από το... αχάριστο κράτος.

Η κριτική της φαυλότητας και η φαυλότητα της κριτικής

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Αφού βάλουμε πρώτα “Ευλογητός” θ' αρχίσω τον...εξάψαλμο, επί της πολιτικής και επί της κριτικής στην πολιτική, με τέσσερις παραβολές μεθοδολογικού χαρακτήρα. Ο αναγνώστης, αν βέβαια τις βρει χρήσιμες, ας κάνει τον κόπο να τις έχει στο νου του όσο σκέπτεται τους συλλογισμούς του συγγραφέα.

Παραβολή πρώτη: Εδώ κι δύο χρόνια με επίγνωση, πολλά περισσότερα χωρίς, η πολιτική στάση του ελληνικού λαού μοιάζει με τον άνθρωπο εκείνο που το αυτοκίνητό του έχει “σβήσει” πάνω στην “ισόπεδη διάβαση”. Πασαγιοφύλακας δεν υπάρχει, το οπτικοακουστικό σύστημα δεν λειτουργεί. Γύρω του σκοτάδι βαθύ. Το μόνο φως που βλέπει δεν είναι εκείνο στην άκρη του τούνελ – άλλωστε δεν υπάρχει τούνελ στην πολιτική, υπάρχει μόνο στην τσέπη μας- αλλά το τρένο που έρχεται πάση δυνάμει. Παρά ταύτα ο άνθρωπος εκείνος δεν κάνει τίποτα για να κατέβει από το όχημα αλλά τηλεφωνεί συνεχώς. Στον σταθμάρχη και στον κλειδούχο. Στην ΕΜΑΚ και στην πυροσβεστική. Στην αστυνομία και στο ΕΚΑΒ. Στον νεκροθάφτη και στο νεκροτομείο. Στο υπουργείο υποδομών και δικτύων. Κάπου κάπου βλαστημάει και τον “πάροχο” της τηλεφωνίας γιατί “δεν πιάνει καλά”. Άλλες φορές πάλι κάνει σχέδια επαναστατικά, να πάει, λέει, παρακάτω και να βγάλει τις ράγιες, να τις ξηλώσει για να εκτροχιαστεί το τρένο. Θα μπορούσε βέβαια να το κάνει αν ήθελε, έστω κι αν μέσα στο τρένο βρίσκονται τα παιδιά του, αρκεί να ...κατέβαινε από το αυτοκίνητο! Η υπερταχεία αυτή πέρασε μπροστά του, ερχόμενη από το παρελθόν, έφτασε στο μέλλον και μη έχοντας “που να σταθεί” επι-στρέφει παρασύροντας τα πάντα. Ο εκτροχιασμός της δεν ξέρουμε αν θα φέρει μικρότερη καταστροφή από την συνέχιση της πορείας της!

Ψυχ-αναλύοντας την εθνική μας μιζέρια

Ο ψυχίατρος  Ματθαίος Γιωσαφάτ συνιστά ψυχραιμία για τις συνέπειες της κρίσης καθώς, όπως λέει, «οι επαναστάσεις ξεκινούν από νευρωτικούς»...

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ εντύπωσή μας. Πράγματι το κλίμα εκεί έξω έχει αλλάξει. Προς το χειρότερο. Η οικονομική κρίση, που εδώ και ενάμιση χρόνο έχει γίνει καθημερινότητα, η ύφεση, τα μέτρα αντιμετώπισης του ελλείμματος, η φτώχεια, η μείωση της αγοραστικής δύναμης... Αιτίες και αφορμές υπάρχουν πολλές για να μας χαλούν τη διάθεση, να μαυρίζουν το τοπίο και να οδηγούν σε ομαδική κατάθλιψη. Τις ψυχικές και ψυχολογικές επιπτώσεις, τις ατομικές και μαζικές αντιδράσεις, εσωστρεφείς ή μη, τις βιώνουμε και τις σχολιάζουμε με φίλους και γνωστούς σε καθημερινή βάση. Επειδή όμως η γνώμη ενός ειδικού πάντοτε βοηθάει, “ξαπλώσαμε” στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή.

Τα οικονομικά της Χουντας...

Η βαθειά οικονομική κρίση που γνωρίζει το τελευταίο διάστημα η χώρα μας και τα εξοντωτικά μέτρα που επιβάλει η κυβέρνηση, ελέω τρόϊκας και μνημονίου, κάνει κάποιους, ψαρεύοντας στα θολά νερά, να νοσταλγούν την επταετία της δικτατορίας, λέγοντας ότι «μία χούντα μας χρειάζεται». Χωρίς να ξεχνάμε το καταπιεστικό καθεστώς που είχε επιβάλει το δικτατορικό καθεστώς, τις δολοφονίες και τις εκτελέσεις πολιτών, τα βασανιστήρια, τις φυλακίσεις και τις εκτοπίσεις δεκάδων χιλιάδων αντιφρονούντων, ας δούμε την οικονομική της πολιτική, η οποία θεωρούμε ότι αποτέλεσε την απαρχή των σημερινών δεινών της Ελλάδος.

Tην ακμή, που γνώρισε η οικονομική ανάπτυξης της Ελλάδος, μετά το τέλος της κατοχής και του εμφυλίου πολέμου, τη διαδέχθηκε επί δικτατορίας της χούντας ο στασιμοπληθωρισμός και η υπανάπτυξη. Και η χώρα μας από την οικονομική σταθερότητα που είχε γνωρίσει μέχρι το 1967, με τον πληθωρισμό να είναι ο χαμηλότερος της Ευρώπης, φτάσαμε το 1973 στον τετραπλασιασμό του ποσοστού αύξησης των τιμών και με ποσοστό 15,5% να καταλαμβάνει τη δεύτερη θέση στην Ευρώπη, μετά την Ισλανδία. Ενώ στους μήνες του 1974 που παρέμενε ακόμη η δικτατορία, το ποσοστό του πληθωρισμού υπερδιπλασιάστηκε σε σχέση με το 1973 και έφτασε στο 31,9%, φτάνοντας πάλι να υστερεί μόνο έναντι της Ισλανδίας που είχε ανέβει στο 32,2%

Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη κατά την τελετή παραλαβής του Βραβείου

                                                                                    “Ἀνήκω σὲ µία χώρα µικρή.

Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τὸν ἀγώνα τοῦ λαοῦ, τὴ θάλασσα, καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου. Εἶναι µικρὸς ὁ τόπος µας, ἀλλὰ ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια καὶ τὸ πράγµα ποὺ τὴ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι µᾶς παραδόθηκε χωρὶς διακοπή.

Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα δὲν ἔπαψε ποτὲ της νὰ µιλιέται. Δέχτηκε τὶς ἀλλοιώσεις ποὺ δέχεται καθετὶ ζωντανό, ἀλλὰ δὲν παρουσιάζει κανένα χάσµα.

Ἄλλο χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς παράδοσης εἶναι ἡ ἀγάπη της γιὰ τὴν ἀνθρωπιά, κανόνας της εἶναι ἡ δικαιοσύνη.

Στὴν ἀρχαία τραγωδία, τὴν ὀργανωµένη µὲ τόση ἀκρίβεια, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ξεπερνᾶ τὸ µέτρο, πρέπει νὰ τιµωρηθεῖ ἀπὸ τὶς Ἐρινύες.

Τζορτζ Όργουελ «1984» - Άλντους Χάξλεϊ «Brave New World>>

Ο Θαυμαστός καινούργιος κόσμος του Αλντους Χάξλεϊ πρωτοκυκλοφόρησε το 1932 και εξακολουθεί να είναι το διασημότερο έργο του συγγραφέα. Ογδόντα σχεδόν χρόνια μετά την έκδοσή του παραμένει το ένα από τα δύο κορυφαία

Η Μαζική κουλτούρα ως Τέχνη, του Μαξ Χορκχάιμερ

Από το δοκίμιο “Τέχνη και Μαζική Κουλτούρα”, του Μαξ Χορκχάιμερ, σελ 49-57.

Ορισμένες φορές, στην ιστορία, η τέχνη συνδέθηκε στενά με άλλες λεωφόρους της κοινωνικής ζωής. Οι πλαστικές τέχνες ιδιαίτερα ήταν αφιερωμένες στην παραγωγή αντικειμένων καθημερινής χρήσης, κοσμικής όσο και θρησκευτικής. Στη σύγχρονη περίοδο, όμως, η γλυπτική και η ζωγραφική χωρίστηκαν από την πόλη και την οικοδομική δραστηριότητα, και τα προϊόντα αυτών των τεχνών έφτασαν σ’ ένα μέγεθος που ήταν κατάλληλο για κάθε εσωτερικό χώρο.

Η μονοδιάστατη κοινωνία-οι καινούργιες μορφές ελέγχου

Η άνεση, η αποτελεσματικότητα, η λογική, και η έλλειψη ελευθερίας μέσα σ’ ένα δημοκρατικό πλαίσιο, νά τι χαρακτηρίζει τόν προχωρημένο βιομηχανικό πολιτισμό και συνηγορεί για τήν τεχνική πρόοδο.

Με τή θεσμοποίησή τους και τήν ενσωμάτωσή τους στην κοινωνία, οι ελευθερίες και τά δικαιώματα συμμερίστηκαν και τήν τύχη αυτής τής κοινωνίας. Η υλοποίησή τους εξαφάνισε τίς προϋποθέσεις τους.

Η ΠΛΗΡΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ Ν.ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ ΣΤΟΝ PIERRE SIPRIOT,ΓΑΛΛΙΚΗ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΑ(ΠΑΡΙΣΙ) 6 ΜΑΙΟΥ 1955 ΣΕ 26 ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ

Η χρεοκοπία της Ελλαδος το 1932

Πριν ξεκινήσουμε το κείμενο μας για την Ελληνική χρεοκοπία του 1932, ας ξεκαθαρίσουμε τι σημαίνει ο όρος χρεοκοπία για μια εθνική οικονομία. Χρεοκοπία λοιπόν σημαίνει όταν το κράτος κηρύσσει παύση πληρωμών και δηλώνει στους πιστωτές του πως αδυνατεί να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του σε αυτούς. Στην συνέχεια είτε η κυβέρνηση έρχεται σε διαπραγμάτευση με τους πιστωτές της προτείνοντας να γίνει η εξόφληση σε μικρότερα ποσά, η αν τα χρέη είναι δυσβάστακτα (και αυτό είναι το χειρότερο), αναλαμβάνει το Δ. Ν. Τ. και εκχωρεί σημαντικούς πόρους της πτωχευμένης χώρας απ΄ ευθείας στους πιστωτές της.

Αναζητώντας μια σχέση με το χώρο (και τη χώρα)

Τι συνδέει έναν οδηγό που σαβουρντίζει το νάιλον ποτήρι νεσκαφέ απ’ το παράθυρο του αυτοκινήτου του κι έναν εμπρηστή που βάζει φωτιές στη Γαβρολίμνη; Τον χουλιγκάνο που ξεθεμελιώνει μάρμαρα στο Σύνταγμα και τον πολιτικό που (επιμένει ακόμα να) βολεύει ψηφοφόρους στο Δημόσιο; Ποια σχέση έχει ο καπνιστής που θάβει τις σβησμένες γόπες του στην παραλία του καλοκαιριού με το μαθητή που κουρελιάζει τα βιβλία του στο τέλος της χρονιάς;

Το σύστημα του παραλόγου (Χρόνης Μίσσιος)

Πιθανό θερμό επεισόδιο στη νοτιοανατολική Μεσόγειο

Οι πάντες ανέμεναν την Τουρκία να αντιδράσει μετά τη δημοσιοποίηση, που είχε αναβληθεί αρκετές φορές, της έκθεσης του ΟΗΕ για το “Μαβί Μαρμαρά”, ωστόσο γιατί εσείς εκτιμάτε ότι αυτή η αντίδραση έλαβε τόσο έντονη μορφή;

K.Kαστοριάδης, Είμαστε υπεύθυνοι για την ιστορία μας

-Συχνά λέγεται ότι η Ελλάδα είναι «προβληματική», στην Ελλάδα «όλα γίνονται στον αέρα», «χωρίς προγραμματισμό», «χωρίς βάρος». Με τέτοιες διαπιστώσεις συμφωνούν πολλοί. Αλλά περιορίζονται συνήθως μόνον στις διαπιστώσεις... Γνωρίζω ότι η ελληνική κατάσταση σας απασχολεί βαθειά. Ποια είναι η ερμηνεία σας για όσα συμβαίνουν; Γιατί συμβαίνουν έτσι τα πράγματα στην Ελλάδα; Ποιες οι βαθύτερες αιτίες;

Αποσπάσματα από την ομιλία της γαλλίδας Jacqueline de Romilly Μέλους της Γαλλικής Ακαδημίας και Επίτιμης Προέδρου του S.E.L.

«Αυτά που συνέβησαν εδώ πριν από είκοσι πέντε αιώνες, έχουν επακόλουθα που διαρκούν ακόμη και που η επιρροή τους παραμένει ουσιαστική για το σημερινό μας κόσμο. Εδώ στην Πνύκα, επραγματοποιείτο η εκκλησία του δήμου. Εδώ χτυπούσε η καρδιά της δημοκρατίας. Γεννήθηκε σ’ αυτή την πόλη, παραμονές του 5ου π.Χ. αιώνα. Και από τη γέννησή της, αντανακλούσε μία καθαρή συνείδηση αρχών που θα ήταν δική της εσαεί.

   Κ. Καστοριάδης - Αρχαία και σημερινή Ελλάδα

Στο μέλλον όλες οι ερωτήσεις θα είναι ρητορικές .

Του ΕΥΓΕΝΙΟΥ ΑΡΑΝΙΤΣΗ Τα παιδιά δεν μας μιλάνε όχι διότι δεν τα ακούμε, όπως λέγεται και ξαναλέγεται, αλλά επειδή δεν τους απευθύνουμε καν τον λόγο. Μπορείς βέβαια να εισάγεις σ' ένα παιδί εντολές ή ιούς: «Έφαγες;» «Διάβασες;»: ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, κι εκεί τελειώνει. Η ελευθερία, το περίσσευμα ανεξαρτησίας, απορροφήθηκε απ' το καλειδοσκοπικό φάσμα των λεγόμενων

Ηρθε η ώρα να γίνει το ναυάγιο ευκαιρία;

του Στέλιου Pάμφου




Η αλλαγή νοοτροπίας, κράτους και πολιτών, αποτελεί το πιο κρίσιμο εθνικό μας διακύβευμα για την επιδιωκόμενη ανάκαμψη.
Γράφω υπό την πίεσι της ομόθυμης παραδοχής ότι το τρέχον δημοσιονομικό ναυάγιο απηχεί μια γενικώτερη χρεοκοπία του κοινωνικού, θεσμικού, πολιτικού και πνευματικού μας οικοδομήματος, η οποία καταγράφεται διεθνώς ως κρίσι αξιοπιστίας της χώρας.