Σελίδες

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

Η υποχώρηση της πολιτικής δραστηριότητας και η αποτυχία της Παιδείας να διαμορφώσει ενεργούς πολίτες στην σύγχρονη κοινωνία σύμφωνα με τον Κορνήλιο Καστοριάδη


Οι πολιτικοί είναι ανίσχυροι. Αυτό είναι βέβαιο. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να « πηγαίνουν με το ρεύμα », δηλαδή να εφαρμόζουν μια υπερ - φιλελεύθερη πολιτική, η οποία είναι της μόδας. Κατά τη γνώμη μου, δεν πρόκειται για πολιτικούς αλλά για μικροπολιτικούς που επιδίδονται σε ψηφοθηρία με οποιοδήποτε μέσον, με το marketing, κλπ. Ουσιαστικά, αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κανένα πρόγραμμα. Στόχος τους είναι : είτε η παραμονή τους στην εξουσία, είτε η επιστροφή τους σ ' αυτήν. Και για να τον πετύχουν, είναι ικανοί για όλα. Ο Μπιλ Κλίντον, για παράδειγμα, στήριξε την προεκλογική του εκστρατεία αποκλειστικά και μόνον στις μετρήσεις · το επιτελείο του, σε κάθε περίπτωση, θεωρούσε ότι η επικρατούσα γνώμη μιας μέτρησης ταυτίζεται με την κοινή γνώμη...Οπωσδήποτε, υπάρχει ενδογενής σχέση ανάμεσα στη μηδαμινή πολιτική αυτού του είδους - ουσιαστικά, πρόκειται για το μη γίγνεσθαι της πολιτικής - και στην ασημαντότητα που χαρακτηρίζει τους άλλους τομείς  (την ασημαντότητα στις τέχνες, στη φιλοσοφία, στη λογοτεχνία). Είναι το πνεύμα του καιρού μας. Όλα συνεργούν προς αυτήν την κατεύθυνση, προς τα ίδια αποτελέσματα. Όλα οδηγούν στην ασημαντότητα.


Κ. Καραβίδας: Τι είναι κοινοτισμός και τι παραγωγικό πολυώνυμο


Φίλε  Κύριε   Γιαννιέ,
Στο προηγούμενο πρώτο μέρος της απαντήσεώς μου, σας έδωσα μια περιγραφή και αρκετές, όπου χρειάστηκαν, αποδεικτικές αναλύσεις καθώς και μια γενική κάτοψι του «κοινοτισμού».



O «κοινοτισμός», σας είπα, δεν είνε σύστημα διοικητικών δικαίων είνε πνεύμα ζωής, είνε βίωσις, είνε δεδομένο οικονομικό, κοινωνικό και βιολογικό και εμφανίζεται υπό πολυάριθμες μορφές οργανώσεως, υπό σειράν σχηματισμών που τούς καλώ κοινοτικούς ή και εταιρικούς ή και συντροφικούς αν θέλετε.

Ο κοινοτισμός δεν είνε κατά ταύτα ένα σύστημα με το οποίον κατά προτίμησιν η κεντρική εξουσία θα κάμη τάχα καλυτέραν την διοίκησιν της περιφερείας` είνε ένα αυθύπαρκτο γεγονός, που μάλιστα κατά το πλείστον δεν πήρε καν νομική θετή μορφή αλλά στάθηκε στην περιοχή των εθίμων αυτοτελές και αυτοκαθωρισμένο επί τη βάσει δυναμικών γεωοικονομικών νόμων και επί τη βάσει των παραδόσεων και της πολιτιστικής εξελίξεως εκάστης χώρας· σαν τέτοιο όμως έχει πάρει ωρισμένην θέσιν απέναντι και του καπιταλισμού τώρα υστέρα και της φεουδαρχίας παλαιότερα` και το γεγονός αυτό η κεντρική εξουσία πρέπει να τό' χει υπ' ό'ψι της για να προχώρηση όχι εις εκείνου τη ρύθμισι αλλ' εις την ιδίαν αυτής στάσιν εις τρόπον ώστε κι αν δεν ωφελή να βλάπτη τουλάχιστον όσον το δυνατόν ολιγώτερο τον λαό επί του οποίου κάθεται.

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

Η υποκειμενικότητα της αισθητικής στο Δήμο Κοζάνης. του Περικλή Αλειφέρη



«Γελοῖον γάρ, ἦ δ” ὅς τόν γε φύλακα φύλακος δεῖσθαι» που σημαίνει «Θα ήταν γελοίο ο φύλακας να χρειάζεται φύλακα» λέει ο Πλάτωνας στην Πολιτεία, δια στόματος Γλαύκωνα . Η παραπάνω φράση βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στην περίπτωση της αφισοκόλλησης που πραγματοποίησε ο Δήμος Κοζάνης σχετικά με το επιστημονικό συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στην πόλη με τίτλο «Κοζάνη 600 Χρόνια Ιστορία».

Σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν-1491/84, και την κοινή απόφαση των Υπουργών Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης και Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων “Έργων απαγορεύεται η τοποθέτηση επιγραφών ή διαφημίσεων σε κτίρια, οικόπεδα, κοινόχρηστους χώρους ή γήπεδα και επιτρέπεται μόνο ύστερα από άδεια του δήμου ή της κοινότητας, σύμφωνα με την οποία καθορίζονται ειδικότερα οι προδιαγραφές,προϋποθέσεις και διαδικασία τοποθέτησής τους.

Όπως καταλαβαίνετε στο σημείο αυτό δημιουργούνται διαφόρων ειδών προβλήματα. Πρώτο πρόβλημα και ξεκάθαρο, είναι ότι ο δήμος παρανομεί γιατί είναι αδύνατο να έχει εκδώσει άδεια που να επιτρέπει, την αφισοκόλληση σε ολόκληρη την πόλη ακόμη και στα ιδιόκτητα ανοίκιαστα καταστήματα(…παρόλο που αναρτούν οι ιδιοκτήτες τους, ξεκάθαρα, όπως φαίνεται στη φωτογραφία, τον νόμο προς γνώση και συμμόρφωση). Δεύτερο πρόβλημα, είναι ότι δημιουργούν κακό προηγούμενο δίνοντας άλλοθι σε όλους όσους παρανομούν και ρυπαίνουν με παρόμοιες ενέργειες. Δεν μπορεί ο δήμος πχ να αφαιρέσει τις αφίσες και να χρεώσει το πρόστιμο που προβλέπει ο νόμος σε ένα κόμμα ή σε μια επιχείρηση που έχει συνήθειο να γεμίζει την πόλη, γιατί θα τον κατηγορήσουν για μεροληπτική στάση και με το δίκιο τους. Τρίτο πρόβλημα είναι ότι ακυρώνει με μια ενέργεια αντιαισθητική ,πρόχειρη και απολίτιστη, ένα χρήσιμο συνέδριο που έχει να κάνει με την ιστορία και τον πολιτισμό. Γιατί πολιτισμός δεν είναι μόνο τα συνέδρια και η φιέστες, που πολλές φορές καλώς γίνονται, αλλά ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι την ποιότητα της καθημερινότητας.

Παρασκευή 3 Αυγούστου 2012

Εμείς και οι ΄Ελληνες του Δημήτρη Δημητριάδη

Παραλλάσσοντάς τον, δανείζομαι τον τίτλο από το κείμενο του Ph. Lacoue-Labarthe «Ο Χέλντερλιν και οι Έλληνες», ένα κείμενο που, με τη συγγενική του θεματογραφία, διατρέχει υπόγεια το δικό μου, όπως το διατρέχει και το κείμενο του Dominique Grandmont «Η Ελλάδα του Καβάφη», το οποίο υπήρξε καθοριστικής σημασίας για την οργάνωση και διατύπωση των παρακάτω σκέψεών μου. Από το κείμενο του Lacoue-Labarthe κρατώ επίσης την προμετωπίδα του Heiner Muller στην οποία θα επανέλθω αργότερα.

Ο κληρονόμος αναλογίζεται την κληρονομιά του από τη στιγμή που απειλείται με την απώλειά της. Ο κίνδυνος να τη χάσει ή να αποδειχθεί ότι δεν του ανήκει κινητοποιεί τον μηχανισμό της ιδιοποίησης μέσα του.

Ό,τι θεωρείται δεδομένο και εξασφαλισμένο αποκλείει τη στοχαστική αναφορά σε αυτό.


Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

Κ. Καραβίδας: Με ακούτε τι λέω;


Με ακούτε τι λέω ή θέλετε να σας το επαναλάβω; λέω ότι ο καπιταλισμός και ο σοσιαλισμός, ως φαινόμενα ιστορικά, θα περάσουν και ότι ο κοινοτισμός, ως δεδομένο ζωικό, θά επιβίωση αυτών.
Κ. Δ. Καραβίδας: Σοσιαλισμός και κοινοτισμός (1930) σελ 60
Πράγματι — ο Οικονομικός Ρεζιοναλισμός, ο εκ μονίμων γεωοικονομικών λόγων επιχωριάζων εν τω ημετέρω πολυπτυχωμένω ξηροθερμικώ και δυσκόλω τόπω, καθορίζεται—εν συνδυασμώ και με τον μικροαστικόν χαρακτήρα της οικονομίας μας και με την κοινοτικήν οργάνωσιν αυτής, από ουσιώδη και εκδηλότατα δεδομένα. Έν εξ αυτών είνε το ότι όλα σχεδόν τα χωρικά μας προϊόντα είνε φύσει—και δη χωρίς την απαίτησιν μεγάλων χρηματικών κεφαλαίων—επιδεκτικά μίας πλήρως και εν αυτώ τούτω τω τόπω της παραγωγής των αποσυγκεντρωμένης βιοτεχνικής και βιομηχανικής επεξεργασίας, έτι δε και αυτής της εμπορικής εκμεταλλεύσεως· —πράγμα, το οποίον, εάν συνδυαστή και με την προσφυά εις τας επιδόσεις ταύτας οργάνωσιν της κοινοπραξίας και με τον εξαγνισμόν της πίστεως κάτω από ευθείας και αυστηράς κυρώσεις άρα και τόκους χαμηλούς εν ταις ρεζιοναλιστικαίς τραπέζαις—είνε πρόδηλον, ότι θέλει φέρει εις την ανάλογον εντός του ιδίου τόπου αύξησιν της ζητήσεως εργασίας και του οικονομικού εν γένει χώρου εις κάθε τοπικήν περιοχήν, οπού φυσικά και πληθυσμός πολλαπλάσιος θα δύναται να συγκρατηθή τότε. Τοιαύτα προϊόντα είνε το μαλλί δια την υφαντικήν,

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012

Ancient Greek solution for debt crisis By Armand D'Angour

Statue of Socrates outside the Bank of Greece in AthensWhat advice would the ancient Greeks provide to help modern Greeks with their current financial worries?
1. Debt, division and revolt. Here's the 6th Century BC news from Athens.
In the early 6th Century BC, the people of Athens were burdened with debt, social division and inequality, with poor farmers prepared to sell themselves into slavery just to feed their families.
Revolution was imminent, but the aristocrat Solon emerged as a just mediator between the interests of rich and poor. He abolished debt bondage, limited land ownership, and divided the citizen body into classes with different levels of wealth and corresponding financial obligations.
His measures, although attacked on all sides, were adopted and paved the way for the eventual creation of democracy.

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2012

Kάλλιον αφτιασίδωτη υποτέλεια του Χρηστου Γιανναρα

Προειδοποίηση ευχετική, για την αποφυγή χιλιοειπωμένων εξηγήσεων (και παρεξηγήσεων): H σημερινή επιφυλλίδα είναι αυστηρώς ακατάλληλη για ιδεολόγους εθνικιστές – οπαδούς του «ελληνοχριστιανισμού» του κοραϊσμού, του «εκσυγχρονισμού» ή όποιους άλλους. Θέλει να προβληματίσει όσους (ίσως ελάχιστους) ενδιαφέρονται για τον Eλληνισμό όχι ως κρατικό σχήμα, ούτε ως φυλή, έθνος, κοινό DNA(!) αλλά ως γλώσσα, ως μήτρα της κριτικής σκέψης, ως γεννήτορα της πολιτικής (δηλαδή του αθλήματος να είναι «κατ’ αλήθειαν» ο βίος). Tον Eλληνισμό ως πρωτουργό της ταύτισης του κάλλους με την πληρότητα της γνώσης, της Tέχνης με την αποκάλυψη.
Tο σενάριο το αυστηρώς ακατάλληλο για ιδεολόγους (άσκηση προβληματισμού και όχι ακόμα πρόταση πράξης) συνοψίζεται στην παιγνιώδη υπόδειξη που είχε κάποτε τολμήσει ο Mάνος Xατζιδάκις: «Nα φέρουμε τους Eυρωπαίους να μας κυβερνήσουν, ώστε να μπορέσουμε εμείς να ασχοληθούμε με τα ουσιώδη». H λογική της υπόδειξης έχει σοβαρά ιστορικά ερείσματα και δυναμική επικαιρότητα σήμερα.

Τετάρτη 9 Μαΐου 2012

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι: Μάνος Χατζιδάκις


Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.

Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.

Τρίτη 24 Απριλίου 2012

Η σημερινή Ελλάδα αποτελεί περίπτωση φθίνοντος έθνους.Παναγιώτης Κονδύλης


Η σημερινή Ελλάδα αποτελεί ακριβώς περίπτωση φθίνοντος έθνους, το οποίο εκλαμβάνει τις έμμονες μυθολογικές του ιδέες για τον εαυτό του ως ρεαλιστική αυτεπίγνωση. Δεν είναι διόλου περίεργο ότι η ψυχολογική αυτή κατάσταση συχνότατα παρουσιάζει συμπτώματα παθολογικού αυτισμού γιατί το απαραίτητο υπόβαθρο και πλαίσιο της υγιούς αυτεπίγνωσης είναι η γνώση του ευρύτερου περιβάλλοντος κόσμου, μέσα στον οποίο καλείται να δράσει ένα ατομικό ή συλλογικό υποκείμενο, αποτιμώντας κατά το δυνατόν νηφάλια τις δυνατότητες του και υποκαθιστώντας τη νοσηρά εγωκεντρική αρχή της ηδονής με τη φυσιολογικά εγωκεντρική αρχή της πραγματικότητας. Όπως οι κατώτεροι ζωικοί οργανισμοί, έτσι και οι σημερινοί Έλληνες αντιδρούν με έντονες αντανακλαστικές κινήσεις μονάχα σ’ ό,τι τους ερεθίζει άμεσα και ειδικά· οι δηλώσεις κάποιου «φιλέλληνα» στη Χαβάη ή κάποιου «μισέλληνα» στη Γροιλανδία (κι ας μη μιλήσουμε καθόλου για τα όσα παρεμφερή μαθαίνει κανείς από τις Βρυξέλλες ή την Ουάσιγκτον) ευφραίνουν ή εξάπτουν, αναλόγως, τα πνεύματα πολύ περισσότερο απ’ ό,τι τα απασχολούν τα ουσιώδη, αν και συχνά αφανή, μεγέθη της πολιτικής και της οικονομίας.

Σάββατο 21 Απριλίου 2012

Τα ηθικά επιχειρήματα της λιτότητας της Chollet Mona

Η Ευρωπαϊκή Ένωση στις 21 Φεβρουαρίου συναίνεσε στη χορήγηση νέας οικονομικής βοήθειας στην Ελλάδα, υπό τον όρο η τελευταία να αποδεχθεί « ενισχυμένη επιτήρηση » στη διαχείριση του προϋπολογισμού της. Το πλάνο αυτό δίχως άλλο θα επιτείνει ακόμη περισσότερο την ύφεση σε μια ήδη αφαιμαγμένη χώρα. Θα μπορούσε άραγε η επιμονή στη δημοσιονομική αυστηρότητα να εξηγηθεί στη βάση κάποιων ηθικών βεβαιοτήτων, ισχυρότερων από τη λογική ;

Λιτότητα, δημοσιονομική αυστηρότητα, σκληρές προσπάθειες, πειθαρχία, άκαμπτοι κανόνες, επώδυνα μέτρα… Πολιορκώντας αδιάκοπα τα αυτιά μας με αυτές τις έντονα ηθικοπλαστικές συνδηλώσεις, το λεξιλόγιο της κρίσης καταλήγει να κινεί το ενδιαφέρον μας. Τον Ιανουάριο, την παραμονή της έναρξης του Οικονομικού Φόρουμ του Νταβός, ο πρόεδρός του, Κλάους Σβαμπ, μιλούσε ευθέως για « αμαρτία » : « Πληρώνουμε τις αμαρτίες αυτών των τελευταίων δέκα ετών », ήταν η διάγνωσή του, πριν αναρωτηθεί « αν οι χώρες που αμάρτησαν, ιδιαιτέρως εκείνες του Νότου, διαθέτουν την πολιτική βούληση για να βάλουν μπροστά τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις » [1]. Στο « Le Point », με την πένα του Φραντς-Ολιβιέ Γκισμπέρ, η αποτίμηση των αχαλίνωτων οργίων μας είναι ακόμη πιο διευρυμένη : ο αρθρογράφος οικτίρει « τριάντα χρόνια ανοησίας, αφροσύνης και απρονοησίας, που τα ζήσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας » [2].
 

Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

Με τι ζει η σύγχρονη Ελλάδα;


Πώς μια Ελλάδα καταδικασμένη να πάρει τους δρόμους της νεωτερικότητας παραμένει εγκλωβισμένη στις εσωτερικές της αντιφάσεις; Γιατί δεν μπορεί παρά μόνο να γευτεί τους καρπούς της Δύσης χωρίς να μετέχει στη δημιουργία; Γιατί δεν παράγει σκέψη, και τελικά με τι ζει; Τα ερωτήματα που έθεσε το 1954 ο Κώστας Αξελός βρίσκουν τις τραγικές τους απαντήσεις στη σημερινή καταστροφή

«Με τι ζει η σύγχρονη Ελλάδα;».

Το ερώτημα, διατυπωμένο από έναν νέο στοχαστή, όπως ήταν ο Αξελός το 1954, μπορεί να ακούγεται σχεδόν ρομαντικό. Ακόμη περισσότερο αφού ο συγγραφέας του κειμένου δεν μπορούσε τότε να επιστρέψει στην πατρίδα του την οποία είχε εγκαταλείψει περίπου μια δεκαετία πριν μ΄ εκείνη την περίφημη αποστολή του «Ματαρόα». Ας σημειωθεί ακόμη ότι όταν έγραψε το «Η μοίρα της σύγχρονης Ελλάδας», ο Αξελός εργαζόταν στο CΝRS (Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών) στο Παρίσι και ετοίμαζε τις δύο διδακτορικές του διατριβές: «Ο Μαρξ στοχαστής της τεχνικής» και «Ο Ηράκλειτος και η φιλοσοφία».


Σάββατο 7 Απριλίου 2012

Η καχεξία της αστικής τάξης


Ήταν ένας από τους κορυφαίους διανοούμενους τον οποίο η ελληνική πανεπιστημιακή κοινότητα δεν εδέησε να κάνει μέλος της. Η αναγνώρισή του όμως σε ευρωπαϊκό επίπεδο ήταν μεγάλη. Σήμερα o Παναγιώτης Κονδύλης (1943-1998) επιστρέφει στο προσκήνιο.

Αν ο Κώστας Αξελός το 1954 στο «Η μοίρα της σύγχρονης Ελλάδας» (πρόσφατα επανεκδόθηκε από την Εστία) επιχειρηματολογούσε γιατί η Ελλάδα δεν είναι νεωτερική κοινωνία, εδώ ο Παναγιώτης Κονδύλης καταδεικνύει γιατί η Ελλάδα δεν ήταν ποτέ αστική κοινωνία. Κάτι που κατά τη γνώμη μου είναι το ίδιο. Το μικρό από άποψη μεγέθους και τεράστιο από άποψη ιδεών αυτό βιβλίο είχε δημοσιευθεί το 1991 ως εισαγωγή στην ελληνική έκδοση του βιβλίου «Η παρακμή του Αστικού Πολιτισμού» (εκδ. Θεμέλιο). 

Για τον Κονδύλη, η αιτία της παρακμής και των δεινών της χώρας δεν οφείλεται στους αστούς αλλά στην απουσία τους. Στην Ελλάδα ο όρος αστική τάξη εισήχθη με την αρνητική σημασία του, δηλαδή ως ο αντίπαλος της εργατικής τάξης. Αντιθέτως, στη δυτική και Κεντρική Ευρώπη ο αστός εμφανίζεται ιστορικά ως ο κύριος κοινωνικός αντίπαλος της αριστοκρατίας και της κληρικοκρατίας.


Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

Πώς και γιατί ξέσπασε η κρίση χρέους

«Αν η Ελλάδα έσκαψε μόνη τον λάκκο της δανειζόμενη πέρα από τις δυνατότητές της, όπως πολλοί υποστηρίζουν, υπάρχει επίσης η εντεινόμενη αίσθηση ότι η συνταγή λιτότητας της τρόικας, με περικοπές δαπανών και αυξήσεις φόρων, θάβει ζωντανή την Ελλάδα μέσα στον λάκκο». Μ’ αυτά τα λόγια υποδέχονταν, την περασμένη Κυριακή, οι New York Times την καρχηδόνια δανειακή συνθήκη, την οποία επέβαλαν στην Ελλάδα οι πιστωτές της. Στην ίδια εφημερίδα, ο Βρετανός οικονομολόγος Σάιμον Τίλφορντ απέκρουε τη μονόπλευρη ενοχοποίηση της χώρας μας, εκτιμώντας ότι «η αιτία που η Ελλάδα βρίσκεται σε αυτή τη θέση είναι η στρατηγική που της επέβαλε η τρόικα».
Ακόμη περισσότερο προχωρημένο ήταν το σχόλιο του Φρανσουά Σερζάν στη γαλλική Liberation υπό τον τίτλο «Κίνδυνοι»: «Κι αν γινόμαστε όλοι Ελληνες; Μήπως αυτό που επιβάλλεται σήμερα σ’ αυτή τη χώρα, αντικείμενο πιέσεων και εξευτελισμού από τους Ευρωπαίους εταίρους της, προοιωνίζεται εκείνο που θα συμβεί μια μέρα στην Ιταλία, την Πορτογαλία και γιατί όχι στη Γαλλία; (…) Εγκληση του πρωθυπουργού, εγκαθίδρυση ταπεινωτικής επίβλεψης των δημοσίων οικονομικών, επιδεικτική περιφρόνηση, ιδίως από τη Γερμανία, της εθνικής κυριαρχίας (…). Σήμερα είναι οι Ελληνες πολίτες και μεταξύ αυτών οι πιο φτωχοί και ανασφαλείς, που πληρώνουν το τίμημα. Για πόσο καιρό ακόμη θα αποδέχονται το απαράδεκτο»;
Την ίδια ώρα, από το βήμα της Βουλής των Ελλήνων ο μέχρι πρότινος πρωθυπουργός και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς εξέφραζε την ευγνωμοσύνη του στην τρόικα γιατί, λέει, είναι έτοιμη να παράσχει στην Ελλάδα μεγαλύτερη βοήθεια απ’ ό, τι έχει συμβεί για χώρες της υποσαχάριας Αφρικής. Αν αυτή είναι η νοοτροπία του πολιτικού μας προσωπικού, αντιλαμβάνεται κανείς τι είδους «διαπραγματεύσεις» είναι σε θέση να διεξάγει με τους δανειστές. Ωστόσο, ο μύθος του αμαρτωλού έθνους, που οφείλει να υποστεί αγόγγυστα την πτώση από τον υπεσχημένο ευρωπαράδεισο στη μνημονιακή Κοιλάδα των Δακρύων, όσο κι αν αναπαράγεται με μαζοχιστική ευκολία στην Ελλάδα, βρίσκει ολοένα και ισχυρότερο αντίλογο εντός και εκτός συνόρων.

Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

Ευρωκοινοβούλιο «καλεί» τρόικα σε απολογία για τη λιτότητα

Τα πορίσματα της επίσκεψης της «εναλλακτικής τρόικας» στην Ελλάδα παρουσίασε σε συνέντευξη Τύπου, που παραχώρησε χθες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ο πρόεδρος της Ομάδας των Σοσιαλιστών Χάνες Σβόμποντα. Σύμφωνα με τους σοσιαλιστές Ευρωβουλευτές, η Ελλάδα δεν θα πρέπει να αναγκαστεί να προβεί σε νέες δημοσιονομικές περικοπές αλλά αντίθετα πρέπει να βρεθούν τρόποι για να επιστρέψει στην ανάπτυξη. Την ερχόμενη Τρίτη, τα μέλη της τρόικας κ.κ. Τόμσεν, Μορς και Μαζούχ καλούνται ενώπιον του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, για να τοποθετηθούν πάνω στα πορίσματα αυτά.
Όπως αναφέρει δημοσίευμα της Europolitique, με τίτλο «Πρέπει να ξανασκεφθούμε τη βοήθεια προς την Ελλάδα, οι Ευρωσοσιαλιστές πιστεύουν επίσης ότι χρειάζεται να δημιουργηθεί ένας οργανισμός για την ενίσχυση των επενδύσεων, υπό ελληνική διοίκηση, που θα έχει ως έργο να εξασφαλίσει την επιστροφή κεφαλαίων στην Ελλάδα.


Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

H σονάτα τού σεληνόφωτος - Γιάννης Ρίτσος (Moonlight Sonata)


(Ανοιξιάτικο βράδι. Μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού. Μία ηλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στα μαύρα μιλάει σ' έναν νέο. Δεν έχουν ανάψει φως. Απ' τα δυο παράθυρα μπαίνει ένα αμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα να πω ότι η γυναίκα με τα μαύρα έχει εκδώσει δυο-τρεις ενδιαφέρουσες ποιητικές συλλογές θρησκευτικής πνοής. Λοιπόν, η Γυναίκα με τα μαύρα μιλάει στον νέο.)Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε!
Είναι καλό το φεγγάρι, - δε θα φαίνεται
που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι
θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Όταν έχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι,
αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες,
ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου
λησμονημένα λόγια - δε θέλω να τ' ακούσω. Σώπα.

Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου
λίγο πιο κάτου, ως τη μάντρα του τουβλάδικου,
ως εκεί που στρίβει ο δρόμος και φαίνεται
η πολιτεία τσιμεντένια κι αέρινη, ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο,
τόσο αδιάφορη κι αϋλη,
τόσο θετική σαν μεταφυσική
που μπορείς επιτέλους να πιστέψεις πως υπάρχεις και δεν υπάρχεις
πως ποτέ δεν υπήρξες, δεν υπήρξε ο χρόνος κ' η φθορά του.

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

από “ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ” Ο.ΕΛΥΤΗΣ



Θέλω να πιστεύω – και η πίστη μου αυτή βγαίνει πάντοτε πρώτη στον αγώνα της με τη γνώση – ότι, όπως και να το εξετάσουμε, η πολυαιώνια παρουσία του ελληνισμού πάνω στα δώθε ή εκείθε του Αιγαίου χώματα έφτασε να καθιερώσει μιαν ο ρ θ ο γ ρ α φ ί α, όπου το κάθε ωμέγα, το κάθε ύψιλον, η κάθε οξεία, η κάθε υπογεγραμμένη δεν είναι παρά ένας κολπίσκος, μια κατωφέρεια, μια κάθετη βράχου πάνω σε μια καμπύλη πρύμνας πλεούμενου, κυματιστοί αμπελώνες, υπέρθυρα εκκλησιών, ασπράκια ή κοκκινάκια, εδώ ή εκεί, από περιστεριώνες και γλάστρες με γεράνια.
Είναι μια γλώσσα με πολύ αυστηρή γραμματική, που την έφκιασε μόνος του ο λαός, από την εποχή που δεν επήγαινε ακόμη σχολείο. Και την τήρησε με θρησκευτική προσήλωση κι αντοχή αξιοθαύμαστη, μέσα στις πιο δυσμενείς εκατονταετίες. Ώσπου ήρθαμ’ εμείς, με τα διπλώματα και τους νόμους, να τον βοηθήσουμε. Και σχεδόν τον αφανίσαμε. Από το ένα μέρος του φάγαμε τα κατάλοιπα της γραφής του και από το άλλο του ροκανίσαμε την ίδια του την υπόσταση, τον κοινωνικοποίησαμε, τον μεταβάλαμε σε έναν ακόμα μικροαστό, που μας κοιτάζει απορημένος από κάποιο παραθυράκι κάποιας πολυκατοικίας του Αιγάλεω.

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

Ευθύνη για να αλλάξουμε τη μοίρα μας…του Περικλή Αλειφέρη

Αν η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί τότε έχουμε καταδικάσει τις μέρες μας πριν καλά καλά λάμψει ο πρωινός ήλιος. Η γκρίνια ξυπνάει μαζί μας και μας ακολουθεί σε όλες τις καθημερινές μας διαδικασίες. Μια ανάμεικτη έκφραση, σχεδόν σε κάθε πρόσωπο με βασικά χαρακτηριστικά το φόβο την αβεβαιότητά και την οργή. Στις ουρές των δημοσίων υπηρεσιών, στις παρέες που συζητούν υψηλόφωνα στις πλατείες, σε κάθε γραφείο, σε κάθε σπίτι η κουβέντα καταλήγει στην ίδια διαπίστωση «για αυτό φτάσαμε εδώ». Ο καθένας αναλύει και κάποιο λόγο που μέσα από την προσωπική του μαρτυρία συνθέτουν ένα τεράστιο κακόγουστο σκηνικό που κάθε μέρα το χτίζαμε αλλά λίγο η ταχύτητα της εποχής λίγο το φως που αντανακλούσε στις καλογυαλισμένες λαμαρίνες των πολυτελών αυτοκινήτων μας δεν μας άφηναν να το δούμε.


Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Xρόνης Μίσσιος: H κοινωνία δείχνει να έχει πάθει εγκεφαλικό!

Η κρίση που περνάμε, είναι πολυεπίπεδη, δεν είναι μονάχα οικονομική. Oυσιαστικά είναι κρίση αξιών και χρεοκοπίας του λογοκρατούμενου και τεχνοκρατικού πολιτισμού μας. Τους κινδύνους για την οικολογική κρίση, πια, του πλανήτη, δεν τους αμφισβητεί κανείς, και όλο και περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν την ανάγκη να στρατευτούν σε τέτοιου είδους προσπάθειες για να σώσουν ή να βελτιώσουν το περιβάλλον. Αυτό, όμως, είναι το ένα μέρος: Ο περιβαλλοντολογικός ακτιβισμός. Διότι στην πραγματικότητα υπάρχουν δύο περιβάλλοντα:

Το ένα είναι το φυσικό περιβάλλον και το άλλο είναι το κοινωνικό περιβάλλον, το ανθρώπινο περιβάλλον.

Το πρόβλημα προκύπτει από το γεγονός, ότι το ανθρώπινο περιβάλλον είναι οργανωμένο κατά τέτοιο τρόπο και δρα κατά τέτοιο τρόπο, ώστε καταστρέφει το φυσικό περιβάλλον. Συνεπώς για να διατυπώσουμε ένα οικολογικό αίτημα, που θα σημαίνει την σωτηρία του πλανήτη και συνεπώς της ζωής πάνω σε αυτόν, πρέπει να προσπαθήσουμε να δούμε πως θα ανατρέψουμε τις πρακτικές που οδηγούν στην καταστροφή του και πως θα οδηγηθούμε σ’ έναν βαθύτερο κοινωνικό μετασχηματισμό, ο οποίος θα αποκαταστήσει τη φυσική σχέση του ανθρώπου με τη φύση.

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

Ο Κέινς τελικά είχε δίκιο του Paul Krugman

«Η ανάπτυξη, όχι η ύφεση, είναι η σωστή στιγμή για λιτότητα». Αυτά έλεγε ο Τζον Μέιναρντ Κέινς το 1937, καθώς ο πρόεδρος Φραγκλίνος Ρούζβελτ ήταν στη διαδικασία να τον δικαιώσει προσπαθώντας να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό πολύ γρήγορα και βυθίζοντας την αμερικανική οικονομία - που μέχρι εκείνη τη στιγμή ανέκαμπτε σταθερά - σε βαθιά ύφεση. Οι περικοπές των κρατικών δαπανών σε μια οικονομία που βρίσκεται σε ύφεση την αποδυναμώνουν ακόμα περισσότερο. Τα μέτρα λιτότητας θα πρέπει να ληφθούν μόνο αφότου η ισχυρή ανάκαμψη έχει εδραιωθεί.Δυστυχώς, στα τέλη της δεκαετίας του 2010 και στις αρχές του 2011 οι πολιτικοί στο μεγαλύτερο μέρος του δυτικού κόσμου πίστεψαν ότι ξέρουν καλύτερα και ότι θα πρέπει να επικεντρωθούν στα ελλείμματα - και όχι στις θέσεις εργασίας - παρότι οι περισσότερες οικονομίες μόλις είχαν αρχίσει να δίνουν ενδείξεις ανάκαμψης μετά την κρίση.

Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

Οι πόλεις του Όλιβερ Τουίστ, του Νίκου Μπελαβίλα

Τον ειδοποιούσαμε όταν εντοπιζόταν κανένα άδειο σπίτι για χειμερινή διαμονή,  τον φροντίζαμε με ρούχα τον χειμώνα, τον κερνούσαμε μεσημεριανό στην Πλατεία Κοραή, παρά τη γκρίνια των νεαρών σερβιτόρων. Ο Άγγελος ένιωθε την ανάγκη να ανταποδώσει. Στο πρώτο εκλογικό κέντρο του «Λιμανιού», παρών από το πρωί μέχρι το βράδυ, στις συγκεντρώσεις μας το ίδιο, χωρίς να του το έχουμε ζητήσει  ποτέ. Του ήταν αδύνατον να επανέλθει στην τακτοποιημένη ζωή. Χαμένος ή ενταγμένος μ’ ένα δικό του τρόπο σ’ ένα δικό του κόσμο, αρνιόταν να επιστρέψει στον κόσμο της νοικοκυροσύνης.
Αυτό δεν ήταν σπάνιο. Για την ψυχολογία της άρνησης επανένταξης των αστέγων των ευρωπαϊκών μητροπόλεων έχουν γραφτεί πολλά. Ένας καλός συγγραφέας, ο Τζωρτζ Ντόουζ Γκρην, έγραψε το 1994 ένα λογοτεχνικό θρίλερ –στα ελληνικά Τι αξία έχει η αλήθεια, ερημίτη μου;– για έναν αυτοεκτοπισμένο στο  Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης. Ο καμβάς επάνω στον οποίο στήνεται η κατ’ επίφαση αστυνομική πλοκή της ιστορίας είναι το βίωμα της εξαίρεσης, του μοναχικού αστέγου στη μεγάλη πόλη. Αυτά συνέβαιναν τότε, στις ευημερούσες δυτικές πρωτεύουσες, μεταξύ αυτών και στη δική μας. Άστεγοι ως αμελητέο ποσοστό, δείγματα άξια κοινωνιολογικών παρατηρήσεων, ευγενικές φιγούρες υιοθετημένες από συνανθρώπους.

Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2012

Μπορεί η Αριστερά να «απαντήσει» στην Κρίση; Του Γιώργου Στάμκου

Σε περιόδους κρίσης η Δεξιά κερδίζει συνήθως πόντους, επειδή επενδύει στους φόβους και στην ανασφάλεια των πολιτών, ιδίως στα μικρομεσαία στρώματα της κοινωνίας που αναζητούν απεγνωσμένα ένα αγκυροβόλι ψευδαισθήσεων και «σιγουριάς» απέναντι στις ανατροπές που συμβαίνουν και δεν μπορούν να ελέγξουν.
Είναι γεγονός πως με την έναρξη της Μεγάλης Ύφεσης του 1929 η μία μετά την άλλη οι κυβερνήσεις στη Μεσοπολεμική Ευρώπη κινήθηκαν προς τα Δεξιά και μάλιστα προς δικτατορικά καθεστώτα, ενώ η Αριστερά βρισκόταν παντού σε υποχώρηση. Η ευρωπαϊκή Δεξιά ιδιοποιήθηκε τότε τη γλώσσα της επανάστασης, την οποία είχε επινοήσει η Αριστερά τον 19ο αιώνα αλλά την εγκατέλειψε για λόγους τακτικής. Μέσα απ’ αυτή την επαναστατική ρητορική της Δεξιάς, που επινοούσε αποδιοπομπαίους τράγους, ξεπήδησαν τα διάφορα φασιστικά κινήματα, τα οποία ήταν στην ουσία μια αντεπανάσταση ενάντια σε μια λαϊκή επανάσταση που δεν έγινε ποτέ. Μέσα απ’ αυτή την «κινούμενη λάσπη» ξεπήδησε και ο Ναζισμός, που είχε ως σημαία του τον αντισημιτισμό, αυτόν τον «σοσιαλισμό των ανόητων».
Το αποτέλεσμα ήταν ένας ολοκληρωτικός παγκόσμιος πόλεμος, ο χειρότερος απ’ όλους όσους είχε γνωρίσει ως τότε η ανθρωπότητα…

Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2012

Η κατανόηση του κόσμου είναι προϋπόθεση για την αλλαγή του .

του Κωνσταντίνου Τσουκαλά
Με αφετηρία το βιβλίο του Ε. Χομπσμπάουμ «Πώς να αλλάξουμε τον κόσμο»



Αρχίζω από τον τίτλο του βιβλίου: Πώς να αλλάξουμε τον κόσμο. Αναφέρεται, το ξέρουμε όλοι, στη γνωστή θέση του Μαρξ για τον Φόυερμπαχ: οι φιλόσοφοι δεν αρκεί απλώς να κατανοήσουν τον κόσμο, πρέπει να τον αλλάξουν. Πρόκειται βέβαια για ένα σύνθημα, αλλά είναι πάρα πολύ σημαντικό. Και το ερώτημα πώς να αλλάξουμε τον κόσμο είναι, σήμερα, εξαιρετικά επείγον.

Το βιβλίο θέτει ορισμένα κεφαλαιώδη ερωτήματα. Κανείς δεν γνωρίζει, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ποια θα είναι ή ποια μπορεί να είναι τα νέα συλλογικά υποκείμενα. Θα είναι οι τάξεις; Ο Χομπσμπάουμ μας λέει κάπου ότι η ερμηνεία των συγκρούσεων πρέπει να είναι ταξική, ακόμα και αν δεν μπορούμε να εντοπίσουμε τις τάξεις. Δηλαδή, κατά κάποιον τρόπο, ξεπερνάει όλη αυτή τη μεγάλη φιλολογία, η οποία απασχόλησε έντονα τη μαρξιστική επιστήμη, στις αρχές της δεκαετίας του 1970, σχετικά με το τι είναι τάξη· δεν τον ενδιαφέρει τόσο τι είναι τάξη, αλλά το ότι εάν δεν αντιληφθούμε τις συγκρούσεις των ανθρώπων ως ταξικές δεν είναι δυνατόν να καταλάβουμε πώς κινείται η Ιστορία. Και, μέσα από την ιδιοφυΐα και την ιστορική του ευαισθησία, αντιπαρέρχεται όλες αυτές τις, σε ένα βαθμό, σχολαστικές αλτουσεριανές συζητήσεις.

Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2012

Τι πρέπει να κάνουμε; Απαντά η σκηνοθέτις Λουκία Ρικάκη

Βιώνω την κρίση εδώ και παρά πολλά χρόνια νομίζω από το 1997 περίπου.Όταν άρχισε να με προβληματίζει πολύ γιατί υιοθετούμε αυτή την ακατάσχετη καταναλωτική συμπεριφορά, το λάιφσταϊλ γενικά την εφήμερη χαζομάρα.

Γιατί ανεχόμαστε μια απολιτική συμπεριφορά, όταν ακόμη κι αν δεν συμμετέχουμε επικροτούμε με την ανοχή μας το ρουσφέτι το φακελάκι, την ασύδοτη συμπεριφορά του νεοπλουτισμού που διαφημίζουν τα χλιδατα ΜΜΕ. Γιατί θεωρούμε ότι ποιοτικό είναι ότι επιβάλει ως ‘επώνυμο» με τη καθοδηγουμένη πληροφόρηση σε βαθμό πλύσης εγκεφάλου που έφτασε να είναι στη πλειοψηφικά της η διαφήμιση. Γιατί αφηνόμαστε να παγιδευτούμε σε ότι μας οδηγεί στην απόλυτη ανελευθερία του καταναλωτισμού που εμφανίζεται με περιτύλιγμα ελεύθερης βούλησης. Τι κορυφαία απατή!! Τι αντίστοιχα καλοστημένη απατή ο εύκολος πλουτισμός και το αγαπημένο ντεκλασάρισμα.

Λίγη ιστορία να είχαμε διδαχθεί θα καταλαβαίναμε ότι όλα αυτά οδηγούν σε κρίσεις όλα τα συστήματα που τα υιοθετούν τόσο ασύδοτα.