Σελίδες

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

Η υποχώρηση της πολιτικής δραστηριότητας και η αποτυχία της Παιδείας να διαμορφώσει ενεργούς πολίτες στην σύγχρονη κοινωνία σύμφωνα με τον Κορνήλιο Καστοριάδη


Οι πολιτικοί είναι ανίσχυροι. Αυτό είναι βέβαιο. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να « πηγαίνουν με το ρεύμα », δηλαδή να εφαρμόζουν μια υπερ - φιλελεύθερη πολιτική, η οποία είναι της μόδας. Κατά τη γνώμη μου, δεν πρόκειται για πολιτικούς αλλά για μικροπολιτικούς που επιδίδονται σε ψηφοθηρία με οποιοδήποτε μέσον, με το marketing, κλπ. Ουσιαστικά, αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κανένα πρόγραμμα. Στόχος τους είναι : είτε η παραμονή τους στην εξουσία, είτε η επιστροφή τους σ ' αυτήν. Και για να τον πετύχουν, είναι ικανοί για όλα. Ο Μπιλ Κλίντον, για παράδειγμα, στήριξε την προεκλογική του εκστρατεία αποκλειστικά και μόνον στις μετρήσεις · το επιτελείο του, σε κάθε περίπτωση, θεωρούσε ότι η επικρατούσα γνώμη μιας μέτρησης ταυτίζεται με την κοινή γνώμη...Οπωσδήποτε, υπάρχει ενδογενής σχέση ανάμεσα στη μηδαμινή πολιτική αυτού του είδους - ουσιαστικά, πρόκειται για το μη γίγνεσθαι της πολιτικής - και στην ασημαντότητα που χαρακτηρίζει τους άλλους τομείς  (την ασημαντότητα στις τέχνες, στη φιλοσοφία, στη λογοτεχνία). Είναι το πνεύμα του καιρού μας. Όλα συνεργούν προς αυτήν την κατεύθυνση, προς τα ίδια αποτελέσματα. Όλα οδηγούν στην ασημαντότητα.


Κ. Καραβίδας: Τι είναι κοινοτισμός και τι παραγωγικό πολυώνυμο


Φίλε  Κύριε   Γιαννιέ,
Στο προηγούμενο πρώτο μέρος της απαντήσεώς μου, σας έδωσα μια περιγραφή και αρκετές, όπου χρειάστηκαν, αποδεικτικές αναλύσεις καθώς και μια γενική κάτοψι του «κοινοτισμού».



O «κοινοτισμός», σας είπα, δεν είνε σύστημα διοικητικών δικαίων είνε πνεύμα ζωής, είνε βίωσις, είνε δεδομένο οικονομικό, κοινωνικό και βιολογικό και εμφανίζεται υπό πολυάριθμες μορφές οργανώσεως, υπό σειράν σχηματισμών που τούς καλώ κοινοτικούς ή και εταιρικούς ή και συντροφικούς αν θέλετε.

Ο κοινοτισμός δεν είνε κατά ταύτα ένα σύστημα με το οποίον κατά προτίμησιν η κεντρική εξουσία θα κάμη τάχα καλυτέραν την διοίκησιν της περιφερείας` είνε ένα αυθύπαρκτο γεγονός, που μάλιστα κατά το πλείστον δεν πήρε καν νομική θετή μορφή αλλά στάθηκε στην περιοχή των εθίμων αυτοτελές και αυτοκαθωρισμένο επί τη βάσει δυναμικών γεωοικονομικών νόμων και επί τη βάσει των παραδόσεων και της πολιτιστικής εξελίξεως εκάστης χώρας· σαν τέτοιο όμως έχει πάρει ωρισμένην θέσιν απέναντι και του καπιταλισμού τώρα υστέρα και της φεουδαρχίας παλαιότερα` και το γεγονός αυτό η κεντρική εξουσία πρέπει να τό' χει υπ' ό'ψι της για να προχώρηση όχι εις εκείνου τη ρύθμισι αλλ' εις την ιδίαν αυτής στάσιν εις τρόπον ώστε κι αν δεν ωφελή να βλάπτη τουλάχιστον όσον το δυνατόν ολιγώτερο τον λαό επί του οποίου κάθεται.