Η κριτική της φαυλότητας και η φαυλότητα της κριτικής

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Αφού βάλουμε πρώτα “Ευλογητός” θ' αρχίσω τον...εξάψαλμο, επί της πολιτικής και επί της κριτικής στην πολιτική, με τέσσερις παραβολές μεθοδολογικού χαρακτήρα. Ο αναγνώστης, αν βέβαια τις βρει χρήσιμες, ας κάνει τον κόπο να τις έχει στο νου του όσο σκέπτεται τους συλλογισμούς του συγγραφέα.

Παραβολή πρώτη: Εδώ κι δύο χρόνια με επίγνωση, πολλά περισσότερα χωρίς, η πολιτική στάση του ελληνικού λαού μοιάζει με τον άνθρωπο εκείνο που το αυτοκίνητό του έχει “σβήσει” πάνω στην “ισόπεδη διάβαση”. Πασαγιοφύλακας δεν υπάρχει, το οπτικοακουστικό σύστημα δεν λειτουργεί. Γύρω του σκοτάδι βαθύ. Το μόνο φως που βλέπει δεν είναι εκείνο στην άκρη του τούνελ – άλλωστε δεν υπάρχει τούνελ στην πολιτική, υπάρχει μόνο στην τσέπη μας- αλλά το τρένο που έρχεται πάση δυνάμει. Παρά ταύτα ο άνθρωπος εκείνος δεν κάνει τίποτα για να κατέβει από το όχημα αλλά τηλεφωνεί συνεχώς. Στον σταθμάρχη και στον κλειδούχο. Στην ΕΜΑΚ και στην πυροσβεστική. Στην αστυνομία και στο ΕΚΑΒ. Στον νεκροθάφτη και στο νεκροτομείο. Στο υπουργείο υποδομών και δικτύων. Κάπου κάπου βλαστημάει και τον “πάροχο” της τηλεφωνίας γιατί “δεν πιάνει καλά”. Άλλες φορές πάλι κάνει σχέδια επαναστατικά, να πάει, λέει, παρακάτω και να βγάλει τις ράγιες, να τις ξηλώσει για να εκτροχιαστεί το τρένο. Θα μπορούσε βέβαια να το κάνει αν ήθελε, έστω κι αν μέσα στο τρένο βρίσκονται τα παιδιά του, αρκεί να ...κατέβαινε από το αυτοκίνητο! Η υπερταχεία αυτή πέρασε μπροστά του, ερχόμενη από το παρελθόν, έφτασε στο μέλλον και μη έχοντας “που να σταθεί” επι-στρέφει παρασύροντας τα πάντα. Ο εκτροχιασμός της δεν ξέρουμε αν θα φέρει μικρότερη καταστροφή από την συνέχιση της πορείας της!

Συμπέρασμα: Η Ευρωπαϊκή “Ένωση” είναι αυτό που είναι και όλοι το καταγγέλλουμε. Το πολιτικό σύστημα είναι αυτό που είναι και επίσης το καταγγέλλουμε. Η αστική τάξη είναι αυτή που είναι και ξανά μανά την καταγγέλλουμε. Εμείς, που είμαστε στο αμάξι, δεν πρέπει να κάνουμε κάτι για να αποφύγουμε την σύγκρουση; Δεν πρέπει να βρούμε τ(ρ)όπο να φυλαχτούμε;

Από τα πολλά πράγματα που ευθύνεται το πολιτικό σύστημα, το πρώτο και το σοβαρότερο, είναι που δεν προετοίμασε και ακόμα δεν προετοιμάζει τον λαό για μια μακρά περίοδο σκληρών αγώνων για τη ζωή και την ελευθερία του. Ευθύνεται ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και στο ακέραιο. Περισσότερο όμως, για το ότι δεν προετοιμάζουν τον λαό, ευθύνονται οι πολιτικές δυνάμεις που ισχυρίζονται ότι είναι “έξω” από το σύστημα. Και συμβαίνει αυτό γιατί εσείς παιδιά, οι τάχα “απ' έξω”, που βλέπετε από καιρό το τρένο (και απολαμβάνετε τον καφέ σας συζητώντας πότε θα πάρετε τον έλεγχό του) θα έπρεπε να είχατε πάει ήδη στο αυτοκίνητο και να προσπαθείτε να βγάλετε έξω τον άνθρωπο, να τον απομακρύνεται αρκετά, να τον χώσετε σε μια τρύπα να μην πέσουν πάνω του τα συντρίμμια.

Ακόμα περισσότερο, από τους τάχα “έξω” του συστήματος πολιτικούς, μέμφομαι τους πνευματικούς ανθρώπους, όλους εκείνους εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, που αγρόν ηγόραζαν και που, τώρα ακόμα, “κουκιά σπέρνουν”. (Παροιμία: “Γεια σου μπάρμπα- κουκιά σπέρνω”).

Ούτε λίγο ούτε πολύ, οι “μέσα” και οι “έξω” απαιτούν από το τρένο, από τις ράγιες, από τον “μηχανοδηγό”, από τον “σταθμάρχη”, από τον “κλειδούχο”, από την “ΕΜΑΚ”, από την “ΕΛ.ΑΣ” να ...αποτρέψουν τη σύγκρουση! Απαιτούν δηλαδή από τους πλέον “αναρμόδιους” να σώσουν τον άνθρωπο ΠΡΙΝ την καταστροφή. Από εκείνους που καταγγέλλουν χρόνια πως η φύση τους – η αρμοδιότητά τους - είναι τέτοια που δεν μπορούν να σώζουν ανθρώπους αλλά να καταστρέφουν!

Παραβολή δεύτερη: Καθισμένος “στην καρέκλα του κουρέα” (κουβέντα του Μπρεχτ είναι αυτή και όχι του Σόιμπλε, και εννοεί τη θέση της ξάπλας που παίρνει ο θεατής στο σύγχρονο θέατρο σε αντίθεση μ' εκείνη στο αρχαίο ελληνικό), καθισμένος λέγω, παρακολουθεί “αγανακτισμένος” το έργο που παίζεται. Κάπου κάπου πετάγεται όρθιος και “αντιστέκεται” στο σινεματζή που του έβαλε το έργο “Μια ανήθικη πρόταση” ενώ εκείνος είχε έρθει να δει, τη Ντέμι Μουρ βέβαια, αλλά στο έργο “Αποκαλύψεις”. Δεν λέω, έχει σοβαρό λόγο. Στο ένα ο Ρόμπερτ Ρέντ4 δίνει στην Ντέμι ένα εκατομμύριο δολάρια για μια νύχτα ενώ στο άλλο η Ντέμι “παρενοχλεί σεξουαλικά” και “βιάζει” τον Μάικλ Ντάγκλας που εκτός των άλλων έχει ...επαναστατικές καταβολές...είναι γυιος του ...Σπάρτακου. (Για την κομψότητα της αφήγησης υπενθυμίζουμε το γνωστό στους παλαιούς απόφθεγμα “ στον άνδρα δεν γίνεται βιασμός”).

Συμπέρασμα: Η ζωή, πολιτική, κοινωνική, οικονομική, δεν αλλάζει από τα πάνω, ειδικά σε τέτοιες περιόδους όπου “οι πάνω δεν μπορούν να κυβερνούν όπως κυβέρναγαν και οι κάτω δεν είναι πλέον διατεθειμένοι να κυβερνηθούν όπως κυβερνιόνταν” (Λένιν). Η ζωή μας θα κινηθεί προς εκείνο που θεωρούμε εμείς καλύτερο μόνο αν γίνουμε αληθινοί ηθο-ποιοί στην τραγωδία της ζωής μας. Αυτό προϋποθέτει να αφήσουμε την “καρέκλα του κουρέα” και να “κατέβουμε” στην σκηνή και την ορχήστρα. Βλέπε: Ζητήματα στρατηγικής και τακτικής στην απαιτούμενη επανάσταση

Παραβολή τρίτη: Μια φορά κι έναν καιρό ένας πατέρας και ένας γυιος ξεκίνησαν να πάνε στο χωράφι. Βάλανε το γαϊδούρι μπροστά και πηγαίνανε. Στον δρόμο συνάντησαν έναν συγχωριανό τους. Καθώς “είχε το θάρρος”, άρα και το δικαίωμα της κριτικής, τους λέει:

Που πάτε ρε ζωντόβολα; Ξεφόρτωτο το γαϊδούρι και σεις με τα πόδια; Τζάμπα το ταΐζετε;Ντράπηκε ο πατέρας για την αστοχία του, βάζει τον γυιο επάνω και συνεχίζουν το δρόμο τους.

Πιο κάτω βρίσκουν άλλο συγχωριανό. Αυτός πρέπει να ήταν...σαμαράς.

Δεν ντρέπεσαι ρε; μικρό παιδί και πας καβάλα; ο πατέρας σου, μεγάλος άνθρωπος, πάει πεζός και συ κάθεσαι; Ντράπηκε και το παιδί, κατέβηκε. Ανέβηκε ο πατέρας. Πιο πέρα βρίσκουν άλλον χωριανό.

Του βγήκε η γλώσσα του παιδιού! δεν το λυπάσαι; Εσύ πας καβάλα και αυτό μικρό παιδί τρέχει να προφτάσει, θα σκάσει.Ξανά ντράπηκε ο πατέρας, βάζει τώρα το παιδί στα καπούλια. Ώσπου συναντάνε τον “οικολόγο του χωριού”.

Δυο νωματαίοι πάνω στο γαϊδούρι δεν το λυπάστε; Θα το εξοντώσετε το ζωντανό!

Συμπέρασμα: Είναι τέτοια η φύση των ανθρώπινων πραγμάτων που τις πιο πολλές φορές “όλοι έχουν δίκιο και όλοι έχουν άδικο”. Ο καθένας από του χωριανούς, μέσα στο δικό του εγωιστικό γνωστικό πεδίο “είχε δίκιο”. Και όλοι είχαν άδικο. Κανένας τους δεν πρότεινε ολοκληρωμένη την “σύνθετη” μέθοδο που τελικά τους οδήγησε στο χωράφι. Όλοι “κατείχαν” μέρος της αλήθειας. Το κακό ήταν που το μέρος αυτό, το ΚΟΜΜΑτι αυτό, τον πρότειναν και δη επιθετικά ως ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.

Παραβολή τέταρτη: Η Αργώ βρίσκεται προ των Συμπληγάδων. Ο Ιάσονας είναι αρχηγός. Δεν εξετάζουμε γιατί είναι αρχηγός. Ας πούμε ότι “έτυχε”. Όπως “έτυχε” να είναι αρχηγός ο Μεταξάς στον πόλεμο του '40. Οι σύντροφοί του λάμνουν. Πότε υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα να περάσουν σώοι τις Πέτρες; Όταν λάμνουν όλοι μαζί; Όταν λάμνουν οι μισοί και οι άλλοι κάνουν κριτική στον Ιάσονα και στους υπόλοιπους; Όταν κωπηλατούν τάχα όλοι μαζί αλλά ο καθένας έχει τον χαβά του και τον δικό του ρυθμό; Όταν ρίξουν τους μισούς στη θάλασσα; Ή μήπως αρκεί που πέρασε το περιστέρι για να περάσουν κι αυτοί με λίγο κομμένη την ουρά τους; Και ο Ιάσονας; Πρέπει να κάνει ασκήσεις, δοκιμές, προπονήσεις, στο πλήρωμα πριν επιχειρήσει την τελική προσπάθεια; Πρέπει να πείσει, να εκπαιδεύσει, να...ρυθμίσει, το πλήρωμα ώστε να δώσει ό,τι καλύτερο και περισσότερο μπορεί; Πότε πρέπει να δώσει το παράγγελμα της τελικής προσπάθειας; Όταν κάνει ο καθένας ό, τι τού' ρχεται ή όταν κάνουν όλοι μαζί ό, τι πρέπει;

Συμπέρασμα: Έχουν ευθύνη οι ηγέτες αλλά έχουν ευθύνη για διαφορετικά πράγματα από εκείνα που έχουν ευθύνη οι πολίτες. Λάμνοντας ακούμε τον ρυθμό που απαιτείται αλλά και υπ-αγορεύουμε ταχύτερο ρυθμό όταν λάμνουμε με ψυχή και πάθος ή βραδύτερο ρυθμό όταν λάμνουμε ξεψυχισμένα. Είναι προφανές ότι μόνο όταν λάμνουμε με μεγάλη ταχύτητα υπάρχει η πιθανότητα να διαβούμε το κακό. Και είναι επίσης προφανές ότι μόνο ελεύθεροι άνθρωποι, οι οποίοι θέλοντες κάνουν εκκοπή του γνωμικού τους θελήματος και συν-εργάζονται για τον κοινό σκοπό με τον ίδιο ρυθμό, μπορούν να αποκτήσουν εκείνη την ταχύτητα που είναι απαραίτητη για να διαβούν το κακό. Το αγόι ξυπνάει τον αγωγιάτη και τον καλό τον καπετάνιο τον κάνει το πλήρωμα.

Δια-πραγματευτάδες της δύναμης και της αδυναμίας

Αδυνατούμε να πληρώσουμε ό,τι καλώς ή κακώς χρωστάμε. “Είμαστε η πιο ισχυρή χώρα του κόσμου” λέει με πίκρα ο φίλος. Να λοιπόν που η αδυναμία είναι δύναμη! Είναι ΚΑΙ δύναμη.

Πότε; Πάντα; Ανατρέπεται λοιπόν οριστικά ο Θουκυδίδης, ο Κλαούζεβιτς, ο Κονδύλης; Δεν χρειάζεται πια η οικονομική, τουλάχιστον, ισχύς για να σε φοβούνται τα όρνεα της παγκοσμιοποίησης; Τί είναι εκείνο που κάνει την αδυναμία δύναμη; Τί κάνει το άσπρο μαύρο; Ποια είναι “η κουταλιά κατράμι σε μια καρδάρα γάλα” (Λένιν);

Είναι δύναμη η αδυναμία όταν το γάλα δεν είναι το παιδιών μας. Ή όταν τα παιδιά μας δεν πρέπει να τραφούν με το...κατραμωμένο γάλα. Ή όταν αποφασίσουμε τα παιδιά μας να πεινάσουν. Είναι δυνατός ο Σαμψών και τρομάζει τους εχθρούς του όχι γιατί είναι σε θέση να γκρεμίσει το χτίριο αλλά γιατί είναι σε θέση να το γκρεμίσει όντας κι αυτός μέσα. Είναι δυνατός ο Σαμψών όχι σαν ψώνιο μποντιμπιλντεράς αλλά σαν αποφασισμένος άνθρωπος να πεθάνει μετά των “αλλοφύλων”. Ποιός όμως είναι σήμερα αποφασισμένος να “πεθάνει” μετά των “άλλων φίλων”; Ποιοί και πόσοι είναι αυτοί που σήμερα αποφάσισαν να “πεθάνουν” για το Χρυσόμαλλο Δέρας; Ε, αυτοί είναι που διαμορφώνουν τον συσχετισμό των δυνάμεων και εκείνοι είναι που κάνουν την αδυναμία δύναμη. Μπορούμε σήμερα να ζήσουμε, ενδεχομένως και να πεινάσουμε, μη πληρώνοντας κανέναν τοκογλύφο κερατά; Αν απαντήσουμε ΟΛΟΙ και αν απαντήσουμε ΝΑΙ τότε όντως “ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΠΙΟ ΙΣΧΥΡΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ”!!!

Είναι πιο δυνατό το αυγό από την πέτρα; Όχι, η πέτρα είναι πιο δυνατή. Όταν αυτά τα δύο συγκρούονται. Όταν όμως...τρώγονται το αυγό είναι πιο...δυναμωτικό. Μπορεί να συγκρουστεί το αυγό με την πέτρα; Μα φυσικά. Μερικές φορές επιβάλλεται κιόλας να συγκρουστεί. Αρκεί να έχουμε από κάτω το τηγάνι. Αλλιώς το αυγό θα πάει χαμένο και η σύγκρουση αντί για ομελέτα θα παράξει τυχοδιωκτισμό.

Τα λάθη του λόχου, λέει, τα διορθώνει το τάγμα. Και του τάγματος τα λάθη το σύνταγμα. Τα λάθη του Συντάγματος ο λαός. (Και όχι ο Δικηγορικός Σύλλογος). Το μικρό προστατεύεται από το μεγάλο. Το υπό-κείμενο από το υπέρ-κείμενο.

Τα “λάθη”, τις ανεπάρκειες, τα εγκλήματα του πολιτικού συστήματος τα διορθώνει, τα ξεπερνάει, τα γιατρεύει ο υπερκείμενος λαός. Όταν γίνεται λαός, πέτρα δηλαδή κι όχι τσόφλι!

Κοινός τόπος

Είναι κοινός τόπος ότι η Ελλάδα και οι Έλληνες χρησιμοποιούνται σαν πειραματόζωο και σαν εξιλαστήριο θύμα από τις ηγεσίες των χωρών του Ευρωπαϊκού Βορρά. Τις δεξιές, νεοφιλελεύθερες ηγεσίες του Ευρωπαϊκού Βορρά. Η Ελλάδα και οι Έλληνες χάνουν ακόμα ένα μέρος της εθνικής τους ανεξαρτησίας. Αποθηριώθηκαν και το δηλώνουν προκλητικά. Η Ελλάδα και οι Έλληνες τιμωρούνται για να μην το ξανακάνουν, ούτε οι ίδιοι ούτε οι άλλοι. Η μέθοδος είναι η ίδια με τις “εκτελέσεις προς παραδειγματισμόν” που εφαρμόστηκαν σε μαζική και πανελλαδική (και παγκόσμια φυσικά) κλίμακα την προηγούμενη φορά που οι Γερμανοί κυβέρνησαν τούτον τον τ(ρ)όπο. Η μέθοδος αυτή όμως δεν είναι η ίδια με τη μέθοδο που οι Γερμανοί κυβερνήθηκαν όταν απέτυχαν να κυβερνήσουν με τον δικό τους τρόπο όλους τους τ(ρ)όπους της Γης. Έτσι, ακόμα μας χρωστάνε. Χρωστάνε στην Ελλάδα. Χρωστάνε και σε μένα. Σε σας;

Και κοινός τρόπος(!)

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου, το βράδυ, έγραψα σε φίλο καλό για τον ΓΑΠ: “Να πω ότι ήταν και κανένας μεγάλος μπαλαδόρος! Ίσως τότε να περίμενα καμιά θεαματική τρίπλα, καμιά βραζιλιανιά, ν’ ανατραπεί το παιγνίδι. Τα ίδια νερόβραστα και κρυόκωλα και τα ίδια!”

Τί ήθελα και το είπα;! Βγαίνει την Δευτέρα 31/10 και λέει μια φράση:

- Δημοψήφισμα για την έγκριση της δανειακής σύμβασης της 26ης Οκτωβρίου!

Και γίνεται χαμός! Σεισμός! Πανικός! Γίνονται και ...θαύματα! Πολλά θαύματα που κρατάει το καθένας – ως συνήθως – τρεις μέρες! Η Αλέκα και ο Καρατζαφέρης, ο Αλέκος και ο Αντώνης, η Αγγέλα και ο Νικολά, όλα των ΜΜΕ τα καλά παιδιά, όλα των αγορών τα κακά παιδιά. Φρίκαραν!

Η φράση ήταν αρκετή για να ενώσει τα διεστώτα και να τα επαναγάγει όλα στο εν(!) Θαυμαστή ομοφωνία! Θαυμαστή ταύτιση μεθόδου σε τελείως διαφορετικές πολιτικές επιδιώξεις. Θαυμαστός κοινός τρόπος εξυπηρέτησης διαφορετικών πολιτικών συμφερόντων. Αν δεν είναι φαυλότητα αυτό τότε τί είναι φαυλότητα;

Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά όλα ξεκινώντας από τα αριστερά προς τα δεξιά...όπως κάνουν και όταν γράφουμε ...πρόκειται άλλωστε για “γράψιμο”.

Ο δείκτης δείχνει τα πατήματα, όχι τον λύκο

Το “ΚΚΕ” θεωρεί ότι οι εκλογές στην αστική δημοκρατία δεν είναι τίποτα περισσότερο από “δείκτη ωριμότητας της εργατικής τάξης”. Η φράση είναι του Ένγκελς και την είπε τότε που το γενικό εκλογικό δικαίωμα δεν είχε καλά καλά εφαρμοστεί στην Ευρώπη και ήταν τόσο “γενικό” που οι γυναίκες δεν ψήφιζαν είτε ήταν εργάτριες είτε ήταν αστές. Θεωρεί το “ΚΚΕ” ότι οι εκλογές αυτές ποτέ δεν εκφράζουν την πραγματική δύναμή του στις μάζες αφού πάντα εκείνες (οι εκλογές) γίνονται μέσα σε συνθήκες παραπλάνησης του λαού, σε συνθήκες εκβιασμού του λαού, σε συνθήκες εξαναγκασμού του λαού “να διαλέξει το σχοινί που θα τον κρεμάσουν” ήγουν σε συνθήκες εξαναγκασμού του λαού να διαλέξει τον δυνάστη του. Παρ' όλα αυτά κατεβαίνει στις εκλογές και δίνει σκληρή μάχη για να αυξήσει της ψήφους και μάλιστα βροντοφωνάζει: “ΚΚΕ ψηφίζουμε ψήφο δεν χαρίζουμε”. Ποιός ο λόγος να μην κατέβει και σε ένα δημοψήφισμα και μάλιστα ένα δημοψήφισμα που κρίνονται τόσα πολλά πράγματα; Ήταν λάθος που κατέβηκε στο δημοψήφισμα του 1975 για τον Βασιλιά; Ήταν λάθος που κατέβηκε το 1945 στο άλλο δημοψήφισμα για τον...τότε Βασιλιά ενώ μάλιστα είχε κάνει αποχή στις εκλογές λίγους μήνες νωρίτερα; Δεν είναι και το δημοψήφισμα, όπως είναι και οι εκλογές, πεδίο διάδοσης και ζύμωσης της πολιτικής του Κόμματος; Δεν είναι ακόμα μια ευκαιρία να “μιλήσουμε με τις μάζες” και δη τις μάζες που μας βλέπουν αρκετά θετικά αφού η πλειοψηφία – έτσι λένε τα γκάλοπ των “αστικών ΜΜΕ”- λέει ΟΧΙ στη νέα δανειακή σύμβαση;

Και αν όντως το αποτέλεσμα ήταν ΟΧΙ γιατί αυτό δεν θα ήταν κατάκτηση για το λαϊκό κίνημα; Γιατί δεν θα μπορούσε ν' αποτελέσει όπλο στα χέρια των συνεπών ταξικών δυνάμεων στην πάλη για την πτώση της κυβέρνησης της πλουτοκρατίας; Όταν έχεις σύνθημα, δράσης και όχι ζύμωσης, “Κάτω η κυβέρνηση” τί θα σε πείραζε να έχεις και απτά στοιχεία της αναντιστοιχίας της θέλησης του λαού με εκείνης των κυβερνώντων; Μήπως ισχύει εδώ το άσμα;

“Άλλα μου λεν τα μάτια σου

και άλλα η καρδιά σου.

Άλλα μου λεν τα χάδια σου

και άλλα τα φιλιά σου”.

Τί Γιάννης τί Γιαννάκης - Τί Παπαδήμος τί Παπαδημούλης(!)

Περισσότερο και από το ΚΚΕ, το ζήτημα της πτώσης της κυβέρνησης, της πολιτικής της, του ΓΑΠ, του ΕΒ, πάππου προς πάππου των πασόκων και του πασοκισμού, το “σήκωνε” ο Αλέξης! Πήγαινε σε άλλα χέρια όταν μίλαγε για το σκάνδαλο να παραμένει ο ΓΑΠ στη κυβέρνηση παρά και ενάντια στη θέληση του 3% του ελληνικού λαού που τώρα έχει γίνει παραπάνω από 3% οπότε πρέπει να γίνουν εκλογές για να εκφραστεί αυτό σε βουλευτικές έδρες, ν' αλλάξει συνεπώς ο συσχετισμός στο κοινοβούλιο και ενδεχομένως να ανατεθεί...στον κ. Τσίπρα να σχηματίσει κυβέρνηση όχι μετά του Παπαδήμου αλλά μετά του Παπαδημούλη και του Λαφαζάνη από τον οποίο μάθαμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον έτοιμος να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες. Τόπε ...έχει ήδη έτοιμο και το κυβερνητικό πρόγραμμα!

Δεύτερο κόμμα, λοιπόν, στο αθροιστικό γινόμενο της πολιτικής κατά της “ξένης κατοχής” που βάζει ζήτημα πτώσης της κυβέρνησης. Δεύτερο κόμμα όμως που δεν εννοεί το δημοψήφισμα σαν μέσον, σαν βατήρα για να οδηγηθεί στο επιθυμητό αποτέλεσμα! Πότε άλλοτε η Αριστερά θα έχανε μια τέτοια ευκαιρία; Πότε άλλοτε η Αριστερά θα είχε την ευκαιρία να μιλήσει κατ' ευθείαν στον λαό και μάλιστα επί καίριου ζητήματος της πολιτικής και της εθνικής κυριαρχίας και θα έστρεφε το πρόσωπο αλλού; Και όμως! Ο Τσίπρας και οι ΣΥΝ αυτώ ελιτιστές όταν ήρθε η ώρα να μιλήσει ο λαός για την “ταμπακιέρα” εκείνοι χάρισαν την ταμπακιέρα αλλού!

...Κι ίσως να χάρισες αυτή την ταμπακιέρα

για να του γίνει και το κάπνισμα βραχνάς.

“Αν ήμουν ο Γαλάκος και ήσουν ο Μπουμπλής θα σου'κανα μια τρίπλα και άντε να με βρεις” Ν. Άσημος

Αν η “Αριστερά”, από Κουκουέ μέχρι Κουβέλη και από Αλέκα μέχρι Αλέκο, ήταν Αριστερά, θα έπρεπε, μόλις μίλησε ο ΓΑΠ, να πεταχτεί πάνω από τη χαρά της! Θα έπρεπε να βγάλουν αμέσως ανακοινώσεις όπου με θριαμβευτικό τρόπο θα έλεγαν τα αυτονόητα: Ότι ο ΓΑΠ επιτέλους γονάτισε. Ότι το λαϊκό κίνημα τον ανάγκασε να κάνει ένα πρώτο βήμα πίσω, πλην όμως σημαντικό. Ότι “κουράγιο σύντροφοι” και ο αγώνας μας αποδίδει καρπούς. Ότι ο Δημοψήφισμα είναι μια νίκη του λαού όπου μπορεί να διατρανώσει τη θέληση του για εθνική ανεξαρτησία μακριά από την ΕΕ και τις αντιλαϊκές πολιτικές της. Ότι δεν μας ενδιαφέρει γιατί δεν το έκανε πριν, ότι δεν μας ενδιαφέρει τί προσπαθεί να πετύχει κάνοντάς το. Αυτά, οι προθέσεις και οι στοχεύσεις, δεν έχουν σημασία στην πολιτική αφού ο συσχετισμός των δυνάμεων και των αδυναμιών μπορεί να μετατρέψει την πρόθεση σε ευσεβή πλην όμως ανεκπλήρωτο πόθο και την στόχευση σε αστοχία-αμαρτία. (“Ήμαρτον του στόχου”) Ότι το Δημοψήφισμα που θα εκφράσει και θεσμικά, με τον πλέον αδήρρητο τρόπο, την αντίθεση του λαού στην αντιλαϊκή πολιτική του ΓΑΠ θα αποτελέσει ορόσημο για να φύγει μια ώρα αρχύτερα αυτός και η κυβέρνησή του ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για να έρθουν στην εξουσία οι αντιμονοπωλιακές δυνάμεις της Αριστεράς και της Προόδου ή οι ταξικές δυνάμεις της Λαϊκής Αντεπίθεσης κλπ κλπ. Ότι κυρίως το δημοψήφισμα θα βάλει ένα σαφές τέλος σε όλα τα σχέδια για την εκποίηση του εθνικού πλούτου, για την παραχώρηση της εθνικής ανεξαρτησίας αφού το ΟΧΙ το έχει ο λαός στο τσεπάκι. Ότι παρά τη σημαντική αυτή μάχη που κερδήθηκε ο πόλεμος ακόμα μαίνεται, οπότε και πρέπει να εντείνουμε τις προσπάθειές μας βάζοντας σαν άμεσο καθήκον την “περιφρούρηση” του χαρακτήρα του δημοψηφίσματος. Μη τυχόν κάνει, δηλαδή, ο “παπατζής” καμιά τρίπλα και αλλάξει το ερώτημα με άλλο. Τέλος θα έπρεπε να καλείται ο λαός να παλέψει για να γίνει μιαν ώρα αρχύτερα το δημοψήφισμα, εδώ και τώρα αν είναι δυνατόν και όχι να “δωρίζει” αυτό το αίτημα στη Μέρκελ και στον Σαρκοζί. Η λεγόμενη “Αριστερά” που ποσώς την νοιάζει πώς θα παίρνανε οι Ευρωπαίοι το δημοψήφισμα αλλά αντίθετα είχε συμφέρον να διευρύνει και να βαθύνει το ρήγμα που θα προκαλούσε αυτό, είχε έναν επιπλέον λόγο να το χαιρετήσει. Εντούτοις όμως δεν το έκανε! Την είδαμε να φρικάρει και να λέει ΟΧΙ στο δημοψήφισμα που υποτίθεται ότι θα έλεγε ΟΧΙ στο νέο μνημόνιο. Είδαμε την “Αριστερά” να κάνει ό,τι και ο εχθρός της, η Μέρκελ και ο Σαρκοζί, και μάλιστα να το κάνει με τελείως άγαρμπο τρόπο. Αυτοί τουλάχιστον δεν είπαν ευθέως όχι στο δημοψήφισμα -δεν το τόλμησαν- αλλά προσπάθησαν ν' αλλάξουν ...το ερώτημα και να το υποκαταστήσουν με έναν πραγματικά εκβιαστικό για τον ελληνικό λαό δίλημμα. Ακόμα κι αυτόν τον ωμό επεμβατισμό της δυαδικής εξουσίας της ΕΕ, η “Αριστερά”, δεν μπόρεσε να τον εκμεταλλευτεί! Αντί να βρεθεί στους αντίποδες της λογικής αυτής βρέθηκε στους ...πόδες της! Και κάτι παραπάνω ...κοντά στην ουρά της. Ομολόγησε και αποδέχτηκε ότι όντως αυτό είναι το πραγματικό διακύβευμα και ότι όντως ο λαός εκβιάζεται να πει ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην ΕΕ.

Στ' αριστερά προς ...τα δεξιά, λοιπόν, με δυο παλτά, τόνα ριχτά τ' άλλο αγκαλά, με την Αγγέλα και τον Νικολά!

Το τέταρτο κόμμα της “Αριστεράς”, η Νέα Δημοκρατία!

Εφόσον η “Αριστερά” μπορεί να συνάδει ενάντια στο Δημοψήφισμα με την Αγγέλα και το Νικολά γιατί να μην περιμένουμε κάτι ανάλογο κι από τον Σαμαρά; Χωρίς κανέναν ενδοιασμό, η ΝΔ, βγήκε με κατάρες κατά του δημοψηφίσματος ενώ αντίθετα, η αποδοχή του, ήταν και για κείνη μια υπέροχη ευκαιρία να εδραιώσει και να προωθήσει την πολιτική της. Αποδεχόμενη την πρόκληση δεν θα οφελείτο μόνο στα παραπάνω που αναφέραμε ότι θα ωφελείτο και η λοιπή “Αριστερά”, δεν θα έβαζε φραγμό αδήριτο στην εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας αλλά θα είχε κι ένα επιπλέον ατού. Η ΝΔ σαν κόμμα που ετοιμάζεται να ξανάρθει στην εξουσία, όπως η αλεπού στο κοτέτσι, θα είχε το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος – το ΟΧΙ του λαού στο τσεπάκι – ακλόνητο διαπραγματευτικό χαρτί και θα το κοπάναγε στο τραπέζι και στους τραπεζίτες όποτε τη ζορίζανε. Στα “Νικολοβάρβαρα” δημοψήφισμα, των Τριών Ιεραρχών κυβέρνηση Ν. Δημοκρατίας. Με το ΟΧΙ στο δεξί – χέρι - θα ανάγκαζε τον ΓΑΠ να φύγει οριστικά και άρον άρον από τη μέση, θα έκανε κυβέρνηση με σαφή εντολή το “ΟΧΙ στο νέο μνημόνιο” και όλα τα σκυλιά θα ήταν δεμένα με την “βασιλική διαταγή” του λαού.

Δεν το έκανε όμως! Αντ' αυτού, του δημοψηφίσματος, ζήτησε εκλογές! “Γειά σου Αντώνη- κουκιά σπέρνω” δηλαδή. Όλος ο ελληνικός λαός, και οι Ευρωπαίοι δυστυχώς, κατάλαβαν ότι ο Σαμαράς δεν εννοούσε τίποτα από όσα έλεγε. Ότι δεν τον ενδιέφερε ένα σαφές ΟΧΙ στη δανειακή σύμβαση αλλά μια εκτεταμένη και διαρκής σπεκουλάτσια κατά του ΠΑΣΟΚ για να ξεμπερδεύει τώρα πια οριστικά μαζί του. Την πάτησε όμως άσκημα. Και κάτι περισσότερο. Την πάτησε στο δημοψήφισμα με το ένα πόδι και στην “μεταβατική κυβέρνηση” με το άλλο. ( Θα πούμε επ' αυτού πολλά πράγματα παρακάτω, υπομονή).

Αλλά την πάτησε και “μέσα”, την πάτησε και “έξω”. “Μέσα” την πάτησε γιατί ο ΓΑΠ έδειξε ότι σε τακτικό επίπεδο είναι ανώτερος από τον Σαμαρά. Ο ΓΑΠ έδειξε ότι αργεί αλλά κάποτε ...στροφάρει. Ο Αντώνης όμως απλώς ...ρετάρει. Λέει αυτά τα βερμπαλιστικά και τα ελληναράδικα - γιανναράδικα, αλλά δεν μπορεί ο άνθρωπος να χαράξει μια τακτική τέτοια που να αντιμετωπίζει τον ΓΑΠ. Αυτό το είδαν οι πάτρωνές του και, να είστε σίγουροι, δεν θα το ξεχάσουν.

“Εξω” την πάτησε ο Αντώνης γιατί την ανεπάρκειά του, στις τακτικές κινήσεις, την είδαν και την εννόησαν οι Ευρωπαίοι. Κατάλαβαν ότι ό,τι λέει δεν το εννοεί και κατάλαβαν ότι δεν μπορεί να “πεθάνει” μετά των αλλοφύλων. Ότι είναι τζάμπα μάγκας και ό,τι λέει το λέει εκ του ασφαλούς. Οπότε τί να επαναδιαπραγματευτεί ο έρμος με τους Ευρωπαίους όταν θα γίνει πρωθυπουργός;

“Ποτὲ μὴ στοχασθῆτε, πὼς εἶναι δυνατός, Καρδιοκτυπᾶ καὶ τρέμει, σὰν τὸν λαγό κι΄ αὐτός”. Θούριος του Ρήγα

Τί να κάνουμε όμως; Έτσι είναι τα ανθρώπινα και “όποιος δεν έχει ακούσει δράκου φωνή, τρέχει να την ακούσει”.

Γενικό συμπέρασμα επί της πολιτικής των ...τεσσάρων κομμάτων της “Αριστεράς”:

Αντιτιθέμενοι στο Δημοψήφισμα και αντιπαραθέτοντας τις εκλογές μάς οδηγούν, θα έλεγα καλύτερα “μας υποχρεώνουν”, να συμπεράνουμε ότι

α) σε καμία περίπτωση δεν θέλουν μια σαφή εντολή του λαού επί της δανειακής σύμβασης

β) σε καμία περίπτωση δεν θέλουν να δεσμεύονται από μια τέτοια εντολή, όποια κι αν είναι.

Η μεν “Αριστερά Αριστερά” γιατί φοβάται μήπως τελικά ο λαός πει ΝΑΙ, η δε “Δεξιά Αριστερά” γιατί φοβάται αν ο λαός πει ΟΧΙ! Προτιμάνε να πάμε σε εκλογές όπου ο λαός θα ψηφίσει με πολλά και διάφορα κριτήρια και αυτοί θα χρησιμοποιήσουν την αναβαθμισμένη δύναμή τους στο κοινοβούλιο κατά το δοκούν. Θα πλακώσουν δηλαδή μετά να ερμηνεύουν την λαϊκή θέληση όπως, ακόμα σήμερα, ερμηνεύουν μερικοί “το Νόημα της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου”. Οι “ερμηνείες” αυτές, εκτός του ότι κρατάνε χρόνια σαν την γνωστή κολόνια, παρουσιάζουν και έντονο ενδιαφέρον για τον σουρεαλισμό τους, τον κυβισμό τους, πάντοτε δε για τον...μοντερνισμό τους!

“Και οι γκόμενες φορέσανε τραγιάσκες

και στους δρόμους τριγυρνούν και κάνουν τσάρκες”.

Τα “καλά παιδιά” των ΜΜΕ δεν θέλουν το Δημοψήφισμα

Και τα κακά παιδιά επίσης. Για να μην σας κουράσω όμως θα περιλάβω μόνο τον Γ.Π. Μαλούχο.

Όχι απλώς γιατί είναι χαρακτηριστικό δείγμα της κριτικής των ΜΜΕ στο δημοψήφισμα αλλά κυρίως γιατί είναι άνθρωπος ευρύτατης μόρφωσης, είναι πολυτάλαντος και ήπιος. Συμφωνώντας πολλές φορές μαζί του, εκτιμώντας που υπολήπτεται τον παλιό μου σύντροφο τον Νίκο Κοτζιά, μειδιώντας που ξελιγώνεται με ό,τι λέει ο Μαρκεζίνης και λησμονώντας – προς στιγμήν – πως είναι βαπτισμένος στα νάματα του Παναγιωτάκη του Κανελόπουλου (είναι επιμελητής της έκδοσης των απάντων του από τον Δ.Ο. Λαμπράκη) δεν με ξενίζει με τα άλματα που κάνει στη λογική του και στην κριτική του. Με ξενίζει με τις υστερίες του.

Υπό τον τίτλο “Ανακοινωθέν εθνικής καταστροφής: η χώρα στο χείλος της αβύσσου”(3/11) αλλά και το πνεύμα πολεμικού ανακοινωθέντος, σαν να βρισκόμαστε στην 28η Οκτωβρίου του 1940 λέει:

“Από τα μεσάνυχτα της Τετάρτης η Ελλάδα βρίσκεται πλέον τελεσίδικα και επισήμως στο χείλος της αβύσσου από την ώρα που, εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η Γαλλία και η Γερμανία έδωσαν την απάντηση στο δημοψήφισμα του Γιώργου Παπανδρέου. Δημοψήφισμα εντελώς παράλογα και επικίνδυνα απρόκλητο, με το οποίο ο πρωθυπουργός επί της ουσίας εκδικείται τη χώρα και το λαό του και τον οδηγεί στη γαλλογερμανική απαίτηση για μια και μόνη άμεση απάντηση: στις 4 Δεκεμβρίου, σε λιγότερο από ένα μήνα, οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, έπειτα από τις τραγικές εξελίξεις που προκάλεσαν οι πρωτοβουλίες Παπανδρέου, θα πρέπει, κάτω από εντελώς στρεβλές δραματικές οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες, να απαντήσουν στο καταστροφικότερο ψευδοδίλημμα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας: αν θέλουν ή αν δεν θέλουν να παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ”.

Εγώ δεν βλέπω πού ο ΓΑΠ “οδηγεί την χώρα στη γαλλογερμανική απαίτηση για μια μόνη άμεση απάντηση”.... “στο ψευτοδίλημμα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας: αν θέλουν ή αν δεν θέλουν να παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ”. Αντιθέτως βλέπω τον Γ.Π. Μαλούχο να αποδέχεται την λογική του ευρωπαϊκού ζεύγους και να την κάνει κόπι-πέιστ στην πολιτική θέση του ΓΑΠ. Χρησιμοποιώ το ρήμα “αποδέχεται” γιατί τον συμπαθώ και είμαι ευνοϊκά κείμενος, αλλιώς θα έλεγα ότι “προβοκάρει”. Αποδέχεται λοιπόν και την προεκτείνει στα μυαλά μας. Μας υποβάλλει δηλαδή χωρίς καν να ταλαντεύεται ότι το δημοψήφισμα – όποιο κι αν είναι το ερώτημα – θα έχει έναν και μόνο χαρακτήρα, αυτόν της έγκρισης ή της απόρριψης του Ευρώ!!! Αν για το ζεύγος Αγγέλας- Νικολά αυτό είναι μέσα στα αναμενόμενα εκφοβιστικά και εκβιαστικά βεγγαλικά, για έναν Έλληνα δημοσιολόγο που ισχυρίζεται μάλιστα ότι η εθνική κυριαρχία πλήττεται, αυτό είναι απαράδεκτο. Ακόμα κι αν ο ΓΑΠ ήθελε να βάλει έτσι το ζήτημα, εκείνος θα έπρεπε να τον εγκαλέσει και να γράψει όσα πιάνει η σκούπα για να τον ξεσκεπάσει στον λαό. Δεν γίνεται αυτό όμως. Γίνεται το αντίθετο. Και επιπλέον δεν καταγγέλλει τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί για τον εκβιασμό αλλά τον ΓΑΠ που “εκδικείται τη χώρα και το λαό του και τον οδηγεί στη γαλλογερμανική απαίτηση για μια και μόνη άμεση απάντηση...”. Ο Μαλούχος, με τους ομοίους του, πρωτοστατούν σε ένα κρεσέντο δημοσιευμάτων για να πεισθεί ο λαός ότι δεν τον συμφέρει να είναι λαός και να αποφασίζει έστω και αν πρόκειται να παρεξηγηθεί η Μέρκελ. Ότι το να πει τη γνώμη του είναι “εκβιασμός” και ότι ο πρωθυπουργός του τον “εκδικείται” μαζί με τη χώρα όταν του ζητάει να εκφράσει τα όποιας ποιότητας κυριαρχικά του δικαιώματα. Ότι ανάμεσα στο να αποφασίσει “εκβιαστικά” ο λαός και να αποφασίσουν κάποιοι γι' αυτόν, είναι καλύτερο το δεύτερο αφού και δεν φέρνει τη χώρα στο χείλος της αβύσσου(!). Φυσικά κρατάνε για τον εαυτό τους και το προνόμιο να αποφασίζουν αυτοί για το τί είναι πατριωτικό και τί όχι και έχουν τόνους μελάνι – πραγματικό και ψηφιακό – για να τυπώσουν και να προπαγανδίσουν τον “αρμόζοντα” σε μας “πατριωτισμό”. Έτσι, θέλουν μεν την “επαναδιαπραγμάτευση” αλλά δεν την θέλουν σαν τον Σαμψών, αποφασισμένοι να “πεθάνουν” μετά των αλλοφύλων. Την θέλουν σαν τη Δαλιδά ...προσφέροντας δηλαδή την κόμη του Σαμψών, προσφέροντας τη δύναμή του στους αλλοφύλους. Όπου Σαμψών διάβαζε: Ελληνικός Λαός.

Έξαλλος την επόμενη μέρα 4/11 συνεχίζει: “Σήμερα, με την αδιανόητη πρωτοβουλία Παπανδρέου για το δημοψήφισμα, η ίδια η Ελλάδα ήταν και πάλι εκείνη που έδωσε το έναυσμα και πυροδότησε τις προϋποθέσεις για μια άλλη εθνική καταστροφή: τον κίνδυνο για τον οριστικό εθελοντικό διαχωρισμό της μοίρας της από την Ευρώπη. Γιατί; Για να καταφέρει ο πρωθυπουργός να παίξει ένα ύστατο πολιτικό παιγνίδι επιβίωσης.

Για να παραμείνει ο κ. Παπανδρέου στην εξουσία, η Ελλάδα βρέθηκε να στοχοθετείται ως ο μέγας, ο κορυφαίος διεθνής κίνδυνος με εναντίον της επιθέσεις που ξεκινούσαν από την Αυστραλία για να καταλήξουν στο Λονδίνο.

Για να μην απαγκιστρωθεί από την εξουσία, ο κύριος Παπανδρέου, μετέτρεψε τη χώρα του σε ένα είδος παγκόσμιου «τρομοκράτη». Και στη διαδικασία αυτή, επιτάχυνε δραματικά την επιδείνωση της θέσης της, ενώ, ολοκληρώνοντας το «κόλπο γκρόσο», ισοπέδωσε τις δημοκρατικές λειτουργίες στη χώρα”.Το εν λόγω “αντιμνημονιακό παλληκάρι” ενώ θεωρεί ότι το μνημόνιο παραχωρεί αυτά που δεν πρέπει στους ξένους μόλις ο πρωθυπουργός κάνει πως ξεφεύγει από τον ντορό που του χαράζουν οι Ευρωπαίοι χυμάει πάνω του να τον φάει! Δεν έχει δικαίωμα ο πρωθυπουργός να θέσει στο λαό το ζήτημα ούτε να επικαλεστεί τη λαϊκή απόφαση για να προχωρήσει(!). Αν το κάνει “μετατρέπει τη χώρα σε παγκόσμιο “τρομοκράτη”(!!!). Αν το κάνει συνιστά εκτροπή (!). Ντροπή!!!

Σαν τα γαλιά, μ' ένα καλάμι, θέλουν να σαλαγάνε και πρωθυπουργούς και υπουργούς και κράτη και

κυβερνήσεις! Σαν την πέμπτη φάλαγγα ορμάνε στα μετόπισθεν για να αχρηστεύσουν εκ των προτέρων ό,τι μπορεί να αποτελέσει κίνδυνο για ό,τι νομίζουν αυτοί συμφέρον μας! Είναι τόσος ο αυταρχισμός τους και η οίησή τους που δεν υποπτεύονται καν ότι τα πράγματα ενδέχεται τα είναι κι αλλιώς!

Εκλογές Vs Δημοψήφισμα

Οι πλειονότητα αυτών που τάχθηκαν κατά του δημοψηφίσματος αντιπρότειναν, με μία φωνή, τις εκλογές. Για να εκφραστεί, λέει, ο λαός. Η θέλησή του να καταγραφεί, η βούλησή του να αποτυπωθεί σε βουλευτικές έδρες. Αν γίνουν μάλιστα οι εκλογές και με απλή - άδολη αναλογική ακόμα καλύτερα. Πραγματικά δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω γιατί πρέπει να ισχύσει ή το ένα ή το άλλο; Γιατί δεν μπορούν να γίνουν και τα δύο, στη σειρά;

Δεδομένου ότι ο “κακός των κακών”, εκείνος που φταίει για όλα, ο ΓΑΠ, δεν θέλει εκλογές. Δεδομένου ότι ο Πρόεδρος δεν κάνει το χατίρι μερικών να παραιτηθεί. Δεδομένου ότι το Σύνταγμα δεν άλλαξε ακόμα. Δεδομένου ότι δεν έγινε επανάσταση. Οι εκλογές δεν μπορούν να γίνουν τώρα που κάτι πρέπει να γίνει! Οπότε τί κάνουμε αφού δεν μπορούμε να κάνουμε εκλογές; Γιατί τάχα δεν μπορούμε να κάνουμε ένα δημοψήφισμα που θα φέρει τις πολυπόθητες εκλογές; Το δημοψήφισμα είναι η καταστροφή- κατά τον Γ.Π. Μαλούχο και όχι μόνο – και οι εκλογές είναι σωτηρία; Και γιατί παρακαλώ; Είναι το δημοψήφισμα πρόβλημα που θέτει την Ελλάδα εκτός ΕΕ και δεν είναι οι εκλογές όταν γίνονται υπό αυτές τις συνθήκες; Το δημοψήφισμα, είπαμε, θα έβγαζε ΟΧΙ. (Το είχανε στο τσεπάκι) Οι εκλογές θα έβγαζαν και θα βγάλουν κόμματα αντιμνημονιακά. Σωστά; Κόμματα που θα ξεσηκώσουν τον κόσμο, έχοντας ακόμα πιο μεγάλη δύναμη, για να μην περάσει το μνημόνιο αλλά και να βγούμε από την ΕΕ, να γυρίσουμε στη δραχμή, να προσχωρήσουμε στην ΚΟΜΕΚΟΝ και να αρχίσουμε το κλίρινγκ. Γιατί λοιπόν ένα ΟΧΙ δημοψηφίσματος είναι πιο “κακό” από μια γενικότερη αλλαγή στους συσχετισμούς που αφορούν την πολιτική κατεύθυνση της χώρας; Γιατί τέλος πάντων η 6η Δόση δεν δίνεται τώρα σε κυβέρνηση Παπαδήμου και θα δινόταν τότε σε μια κυβέρνηση “Παπαδημούλη” υπηρεσιακή και μάλιστα λίγες μέρες πριν τις εκλογές που θα οδηγούσαν στην κυβέρνηση τον ηγέτη που δεν θέλουν να τον βλέπουνε στα μάτια; Συμπέρασμα: κάποιο λάκκο έχει η φάβα των εκλογών! Και δεν είναι λάκκος δημοκρατικότητας. Είναι λάκκος απ' Άτη! Η Άτη που συσκοτίζει το νου μετά την ύβρη....

Το “όχι” αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του “ναι”

Έτσι λέει ο Λουδοβίκος των Ανωγείων.

Υπάρχουν και άλλοι όμως που τάχθηκαν κατά του Δημοψηφίσματος. Ότι αυτό είναι κίνηση υψηλού κινδύνου και αμφίβολης αποτελεσματικότητας. Ότι ναι μεν μπορεί και νομιμοποιείται κάποιος να το κάνει αλλά είναι έσχατη λύση την στιγμή δε που υπάρχει καλύτερη. Καλύτερη λύση;;!! Ναι, εκείνη της κυβέρνησης εκτάκτου ανάγκης! Όταν η Πατρίδα και το Έθνος βρίσκεται σε κίνδυνο, παραμερίζουμε όλες τις άλλες αντιθέσεις (ταξικές, κομματικές, συντεχνιακές, τοπικιστικές) και αγωνιζόμαστε να επιλύσουμε την κυρίαρχη! Αυτή την αντίθεση που κυριαρχεί και απειλεί τους πάντες και τον καθένα με τον δικό του τρόπο. Αυτή την αντίθεση που αν δεν επιλυθεί θα εξαφανίσει όλες τις άλλες (ταξικές, κομματικές, συντεχνιακές, τοπικιστικές) μαζί με τους φορείς τους. Όλοι έχουμε πρόβλημα με το σύστημα, με το κράτος. Αλλά δεν έχουμε κάτι άλλο να βάλουμε στη θέση του, προς το παρόν. Ούτε μπορούμε να ζήσουμε χωρίς κράτος ακόμα κι αν αυτό είναι το χειρότερο του κόσμου. Ότι πρέπει πρώτα να το σώσουμε και μετά να το αλλάξουμε και όχι πρώτα να το αλλάξουμε και μετά να το σώσουμε. Ότι αγαπάμε την Πατρίδα περισσότερο απ' όσο μισούμε το πολιτικό σύστημα που μας συντρίβει. Ότι κάθε φορά που βάλλουμε εναντίον του σκεπτόμαστε όλες τις επιπτώσεις της πράξης μας.

Αυτοί που σκέπτονται έτσι, που τοποθετούνται έναντι της κατάστασης με αυτόν τον τρόπο, δεν κάνουν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο απ' ό,τι έκαναν πάντα οι Έλληνες όταν υπερασπιζόντουσαν την Πατρίδα τους. Κάνουν αυτό που έκαναν οι Έλληνες το '21, το '12 και το '13, το '40 και το '41. Το κράτος ήταν και τότε το ίδιο προβληματικό. Φαύλοι το κυβερνούσαν και φαύλοι ανέμεναν στην ουρά για να το ξανακυβερνήσουν μόλις η κάπνα από τα ερείπια θα σκόρπιζε στον άνεμο της ειρήνης. Έβαλαν στην άκρη όμως όλα αυτά και έχοντας μόνο ένα πράγμα κατά νου, την ενότητα του λαού, αγωνίστηκαν χωρίς προαπαιτούμενα και συμφωνίες, χωρίς εγγυήσεις και αντισταθμιστικά οφέλη, χωρίς όρους και υποσημειώσεις. Η ενότητα λοιπόν του λαού - του λαού που σαφώς και δεν είναι αναμάρτητος – μαζί με μια κυβέρνηση εκτάκτου ανάγκης που θα υποστηρίζεται από όλα τα κόμματα ή έστω από όλα τα κόμματα πλην Λακεδαιμονίων, θα μπορούσε να υποκαταστήσει το δημοψήφισμα και τις εκλογές για ένα εύλογο χρονικό διάστημα. Αυτό, ως ένα βαθμό, φάνηκε ήδη (σήμερα 13/11/11) με την κουτσή και εξ αρχής υπονομευμένη κυβέρνηση Παπαδήμου. Κουτσή γιατί λείπει η “Αριστερά” και υπονομευμένη εξ αρχής με τα περί “τραπεζίτη”, με τα περί μη συμμετοχής πολιτικών προσώπων, τα περί φερέφωνου των Ευρωπαίων, περί της λέσχης Μπίλντερμπεργκ, περί κυβέρνησης “Μαύρου Μετώπου” κλπ. [Μέχρι και ο Τέρενς Κουίκ μας κάνει καθοδήγηση ότι είναι πράκτορας των Ευρωπαίων ο Παπαδήμος (!)]

Είναι προς το συμφέρον της Πατρίδας να μην έχει κύρος η όποια κυβέρνηση όταν αυτή στέκεται προ των τσακαλιών, ευρωπαϊκών και διεθνών; Εκείνοι που κατηγορούν τους άλλους για μη διαπραγμάτευση εξασφαλίζουν στην κυβέρνηση διαπραγματευτική ισχύ όταν την θέλουν ισχνή και υπονομευμένη, απονομιμοποιημένη και βαλλόμενη πανταχόθεν; Και τέλος πάντων ας μας πουν: Είναι καλύτερα να πάει ο Σαμαράς μόνος του, έστω “αυτοδύναμος κοινοβουλευτικά” στην περίφημη “επαναδιαπραγμάτευση” ή να πάει μια κυβέρνηση εκτάκτου ανάγκης με την υποστήριξη και την αυτοδυναμία του ίδιου του λαού; “Αυτοδύναμος” Σαμαράς ή αυτοδύναμος λαός; Ιδού το ερώτημα που ανατέλλει “άμεσα”, την 19η Φεβρουαρίου 2011!

Το “ναι” αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του “όχι”

Ήμουνα νιος και γέρασα! Ήμουνα νιος όταν ο Σαμαράς ...προήλαυνε στην πολιτική ζωή του τόπου και οι δεξιοί κατουριόντουσαν από τη χαρά τους που θα έχουν, οσονούπω, τέτοιον λεβέντη πρωθυπουργό. Και τότε και τώρα όλα αυτά τα περί λεβεντιάς τα άκουγα βερεσέ. Καθόλου βερεσέ όμως δεν άκουγα την “πελώρια λαχτάρα” του συστήματος να τον προωθήσει όσο δεν παίρνει. “Πελώρια λαχτάρα” που αναγεννήθηκε ευκαιρίας δοθείσης. Δεν έχετε παρά να διαβάσετε και ν' ακούσετε τί λένε οι κοντυλοφόροι. Φευ, όμως, για τον Σαμαρά και το σύστημα. Κάθε τόσο ποντάρει στα μακριά του ποδάρια μα αυτός ακολουθεί και πάλι την πεπατημένη και ήδη δείξαμε πώς την έχει πατήσει δυο φορές. Η πεπατημένη του Σαμαρά συνίσταται στο εξής: Τότε, με τον Μητσοτάκη, επέλεξε να διαχωρίσει τη θέση του. Ανώτερο και τελευταίο στάδιο της “ευφυούς” αυτής πολιτικής ήταν να ρίξει την κυβέρνηση. Δεν λέω, εμάς μας έκανε καλό. Έπεσε ο Μητσοτάκης. Στη παράταξή του όμως έκανε κακό. Εξέπεσε της εξουσίας και όχι μόνο. Τώρα επιλέγει να διαχωρίσει τη θέση του, ν' αφήσει άλλον να καεί στα κάστανα του μνημονίου και αυτός να βγει μετά ..καβάλα στο σαμάρι. Αυτή τη φορά όμως δεν κάνει κακό απλώς στην παράταξή του αλλά στην Πατρίδα του και η έκπτωσή της είναι κατιτί μεγαλύτερο από την ήττα της ΝΔ από τον Σημίτη! Η ζωή όμως που δεν χαρίζει κάστανα, είτε ωμά είτε ψημένα, τον περίμενε στη γωνιά μαζί με τον ...Καστανίδη. Τρομοκρατημένος από το δημοψήφισμα είπε ΝΑΙ στη δανειακή σύμβαση! Τρομοκρατημένος από τον Πετσάλνικο είπε ΝΑΙ στον Παπαδήμο, ΝΑΙ στη συμμετοχή πολιτικών στελεχών, ΝΑΙ στη δέσμευση έναντι της Μέρκελ και του Σαρκοζί.

Είναι δικαίωμα του καθενός να πιστεύει αυτά που λέει η Όλγα και ο Γιάννης, ότι και καλά ο ΓΑΠ δεν ήθελε τον Παπαδήμο και ήθελε τον Πετσάλνικο. Ότι ο ΓΑΠ δεν ήθελε να ξεκολλήσει από την καρέκλα. Μπορεί ο καθένας να πιστεύει και σ΄αυτά και σε άλλα παραμύθια για μεγάλα και φανατικά παιδιά. Εμείς έχουμε άλλη εκδοχή. Για ψύχραιμους ανθρώπους που παρατηρούν με προσοχή τα τεκταινόμενα και υπολογίζουν με φρόνηση τα υπέρ και τα κατά των γεγονότων. Τον ΓΑΠ δεν μπορούμε να τον κατηγορήσουμε για κόλλημα στην καρέκλα. Ειδικά τους τελευταίους μήνες. Γιατί; Μα απλούστατα γιατί πήγε στο Σαμαρά και του ...υπέβαλε παραίτηση! Τότε τον διέσυραν γι' αυτό. Δεν είχαν υπομονή να δούνε. Και τί δεν είπαν για τον ΓΑΠ. Όμως χάρη σ' αυτή την ....ταπείνωσή του ο ΓΑΠ σήμερα τρίβει στα μούτρα τους την πρόθεσή του να βρεθεί λύση που προωθεί την εθνική ενότητα προ των μεγάλων κινδύνων. Επιπλέον ο ΓΑΠ τότε, εκείνες τις καλοκαιρινές μέρες, πήρε ένα γερό μάθημα. Και έπαθε και έμαθε. Τώρα πήγε προετοιμασμένος. Στο ένα χέρι το σπαθί (Πετσάλνικος) και στο άλλο το...ντουφέκι( Παπαδήμος). Και ο Σαμαράς τί να κάνει; Δεν ήθελε “τραπεζίτη” αλλά φοβήθηκε τον κυνόδοντα! Ήθελε συμμετοχή όσο πατάει η γάτα αλλά έβαλε στον υπαρχηγό Αβραμόπουλο τον φερετζέ της παραίτησης και τον έκανε υπουργό Εθνικής Αμύνης! Ο Δήμας, ιστορικό στέλεχος της παράταξης, έγινε υπουργός Εξωτερικών. Δεν ήθελε να υπογράψει αλλά δήλωσε δια ζώσης και τον κατέγραψαν τα “μέσα” ότι δεσμεύεται. Κι ενώ αλλιώς η Μέρκελ θα είχε μιαν υπογραφή εμείς (και η Μέρκελ) θα έχουμε τη φάτσα του στα βιντεάκια του Youtube, πριν και μετά τις εκλογές! Συμπέρασμα: πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος, ακόμα μία φορά! Θα τον κάνουμε πρωθυπουργό για να τριτώσει το...κούρεμα;

Μπροστά στις εκλογές και πίσω από της αχλάδας την ουρά

Κόπτονται όλοι που ο ΓΑΠ μας κορόϊδεψε: “τα λεφτά υπάρχουν”. Πάρα πολύ σωστά! Αυτοί όμως που κόπτονται και ωρύονται τί κάνουν; Αυτοί μας λένε ακόμα πιο μεγάλα ψέματα! Ζητάνε σήμερα την ψήφο μας, μας τα λένε όλα όπως θέλουμε να τα ακούσουμε αλλά δεν μας λένε το καίριο: Με ποιόν θα κάνουν κυβέρνηση όταν -άμεσα!- γίνουν οι εκλογές. Ούτε ο Τσίπρας, ούτε η Αλέκα, ούτε ο Σαμαράς θίγουν καν το ζήτημα. Αυτό σημαίνει ότι δεσμεύονται τάχα να κάνουν κάτι που δεν θα το κάνουν ποτέ!!! Είτε γιατί δεν θα συνεργαστούν με κανέναν οπότε δεν θα κυβερνήσουν. Είτε θα συνεργαστούν με εκείνους που βρίσκονται στους αντίποδες της πολιτικής τους οπότε δεν θα εφαρμόσουν το πρόγραμμα τους για το οποίο είναι δεσμευμένοι αλλά το “μείγμα” προγράμματος που θα υπαγορεύσουν οι αντιπασοκικοί συσχετισμοί. Τρε μπιεν που λέει κι ο ναύαρχος! Δεν είναι λοιπόν καλύτερα, από τώρα ακόμα, να πιάσουμε τα προζύμια για μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας και εκτάκτου ανάγκης; Δεν είναι καλύτερα να δηλώσουν ντρέτα στο λαό ότι μετά τις εκλογές – που θα γίνουν άμεσα – θα εργαστούν όλοι για να δοθεί λύση που ενώνει τον λαό και γιατρεύει τη μεγαλύτερη πληγή του παλαιοκομματισμού που είναι η διαίρεση και εμφύλια έρις;

Αφού όταν δεν πρέπει και όπου δεν πρέπει “τα βρίσκουνε” - το δείξαμε αυτό πιο πάνω- γιατί δεν μπορούν να “τα βρουν” εκεί που πρέπει και συμφέρει την Πατρίδα; Μια πολιτική πλατφόρμα, ένα “πρόγραμμα” διεκδίκησης και διαπραγμάτευσης είναι πιο ισχυρό ατού στη διαπραγμάτευση από την συσπείρωση του ίδιου του λαού ακόμα και σε όχι τόσο ...επαναστατικούς στόχους όπως είναι η εξουσία των λαϊκών δυνάμεων που συνωστίζονται υπό τον ΣΥΡΙΖΑ;

Και εκείνοι δε που είναι ορκισμένοι εχθροί του πολιτικού συστήματος δεν θα πρέπει να είναι σημαιοφόροι αυτής της εκστρατείας; Της εκστρατείας που αίρει την βασική επίπτωση του φαύλου πολιτικού συστήματος και το ευνουχίζει εν τοις πράγμασι; Κι αν ο λόγος που δεν σηκώνουν την σημαία αυτή είναι ο φόβος τους για την αναγέννηση του πολιτικού συστήματος δεν είναι κι εκείνοι το ίδιο φαύλοι με το σύστημα που πολεμούν; Ποιό είναι το ουσιαστικό; Να αλλάξουν το σύστημα ξενίζοντας στο καινούργιο την ...ουσία του παλιού, ήτοι την άνευ αρχών πάλη για την εξουσία, ή να προσπαθήσουν να στειρώσουν τώρα το παλιό απαλλάσσοντας και τους εαυτούς τους από την μόλυνση;

Η “πόρνη η Ιστορία” και η τσούλα η Διαλεκτική

“Δήλωσε η πόρνη η Ιστορία ότι ξοφλήσανε” αλλά δηλώνει και η τσούλα η Διαλεκτική πως “τα έχουνε χάσει”! Και εννοώ την “Αριστερά”. “Απόγονοι του Μεταξά και του Μανιαδάκη”, “μαύρο μέτωπο”, κραυγάζει η Αλέκα! Μα τα καντήλια και τα λιβανιστήρια στο Νίκο Ζαχαριάδη δεν έχουν ακόμα σβήσει. Είναι εκεί και δηλώνουν με τη σειρά τους ότι ναι μεν οι άλλοι είναι απόγονοι του Μεταξά αλλά εσείς δεν είστε απόγονοι του Νίκου. Εκείνος μπόρεσε να κάνει αυτό που συνέφερε την Πατρίδα θέτοντας του κομμουνιστές στις διαταγές των βασανιστών τους. Άνοιξε και σηματοδότησε έτσι τον δρόμο για την πιο πρόσφατη εποποιία του ελληνικού λαού. Δείτε περισσότερα εδώ

Εσείς το μόνο που κάνετε είναι να ανοίγετε και να σηματοδοτείτε μια ακόμα τραγωδία. Ναι, είναι οι άλλοι πολιτικοί απόγονοι του Μεταξά και φασίζοντες και ξενοφοβικοί και δεν συμμαζεύεται. Αλλά να μην ξεχνάτε ποτέ εσείς, και δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ κι εμείς, ότι στην κυβέρνηση τούς έφερε η επί είκοσι χρόνια στείρα άρνηση της “Αριστεράς” να συνεργαστεί είτε σε μικρά πράγματα που αφορούν αυτόν το τ(ρ)όπο είτε σε μεγάλα. Όταν ένα καράβι κινδυνεύει να βουλιάξει, το ξέρουν αυτό οι “σκαφάτοι”, αυτός που θα το σώσει παίρνει το μισό. Ή παίρνει ότι συμφωνηθεί ανάλογα με το μέγεθος της σωτηρίας. Η “Αριστερά” δεν το έχει μάθει αυτό ακόμα! Περιμένει στη γωνία, μουτρωμένη, κακιωμένη, και αυταρχικά εκβιάζει τον λαό να δεχτεί τη δική της μέθοδο σωτηρίας. Αν δεν ανέβει ο λαός στο σκάφος του Τσίπρα ή στο σκάφος της Αλέκας, εκείνοι δεν πρόκειται να του πετάξουν ούτε ένα σωσίβιο!!! Πάει λοιπόν κάποιος και πετάει το σωσίβιο. Θα του πούμε και τύφλα; Θα πιάσουμε το σωσίβιο για να κρατήσουμε το κεφάλι έξω από το νερό και μετά βλέπουμε. Τώρα δεν κινδυνεύουμε από τον Άδωνη αλλά από την πτώχευση. Αν γλιτώσουμε από την πτώχευση και δούμε ότι μας απειλεί ο Άδωνις θα πράξουμε τα δέοντα....

Ακόμα κάτι όμως από την Ιστορία. Διαλέγοντας ...κατακτητή.

Το καλοκαίρι του 1943 ο πόλεμος στο Ανατολικό Μέτωπο μαίνεται. Η Μάχη του Κουρσκ έχει ξεκινήσει και οι Γερμανοί, στενεμένοι καθώς είναι, γυρεύουν να αποσύρουν δυνάμεις, από την Ελλάδα και από άλλες χώρες, για να τις χρησιμοποιήσουν ως εφεδρείες. Προωθούν έτσι, μεταξύ άλλων, τη λεγόμενη Τριπλή Κατοχή όπου η Βουλγαρία θα αναλάβει “την φύλαξη” μεγαλύτερου κομματιού Ελλάδας. Το τότε τιμημένο ΚΚΕ και το ΕΑΜ τάσσονται κατά της “Τριπλής Κατοχής” και ούτε λίγο ούτε πολύ διεκδικούν με σειρά διαδηλώσεων στην Αθήνα και άλλες μεγάλες πόλης από τον Χίτλερ να μην παραχωρηθούν τα εδάφη αυτά στη Βουλγαρία αλλά να μείνουν υπό την δική του Κατοχή. Κορύφωση των εξεγέρσεων αυτών – εξεγέρσεις ήταν στην πραγματικότητα και όχι απλώς διαδηλώσεις – ήταν τα γεγονότα της 22ας Ιουλίου του '43 όπου πάνω από εκατό νέοι σκοτώνονται στην Αθήνα μεταξύ αυτών και η δεκαεπτάχρονη μαθήτρια Παναγιώτα Σταθοπούλου. Ήταν το ΚΚΕ και το ΕΑΜ “προσκυνημένοι” επειδή προτιμούσαν τον Χίτλερ στην Κεντρική Μακεδονία αντί για τον Φίλωφ; Ήταν προδότες επειδή “διαλέξανε κατακτητή”; Επειδή προτίμησαν και “διεκδίκησαν” να πολεμάει η Ομάδα Μεραρχιών Μακεδονίας του ΕΛΑΣ την ίδια τη Βέρμαχτ αντί για τον άκαπνο Βουλγάρικο στρατό; Ας μας απαντήσει κάποιος ...έστω ο Μπογιόπουλος ή η Λιάνα αν δεν ευκολύνεται ο Μαΐλης. (Δεκτή και απάντηση από τον Τσίπρα ή τους συντρόφους του ΝΑΡ). Καλά είναι, παλληκαράδες μου, να μιλάτε για “ξένη κατοχή” και “αντίσταση” αλλά πρέπει και να ξέρετε την ιστορία της Κατοχής και της Αντίστασης και να έχετε την ικανότητα να μαθαίνετε από τα διδάγματά της.

Ρητορικά ερωτήματα για σκέψη και αυτοκριτική

Λέμε ότι εκείνοι που μας κατέστρεψαν δεν μπορούν να μας σώσουν. Σωστά! Με εκείνους που τόσα χρόνια μας πληροφορούν και μας “αναλύουν” τα πολιτικά πράγματα έτσι που να μας καταστρέφουν το νου, τί θα κάνουμε; Μπορεί να πέφτουν οι κυβερνήσεις και η Όλγα να μένει; Μπορεί το πολιτικό σύστημα να αναγκάζεται σε υποχωρήσεις και ο προπαγανδιστικός του μηχανισμός να μένει ο ίδιος; Να συνεχίζει με τα ίδια πρόσωπα με τα ίδια λόγια να μας “εξηγεί” και να μας “καθοδηγεί”; Μπορούν οι άνθρωποι που βγάζουν χρήματα -πολλά χρήματα – από την πολιτική “ανάλυση” να είναι οι τιμητές των πάντων; Μπορούν οι άνθρωποι που δεν ζουν όπως εμείς να μας “εξηγούν” το συμφέρον μας και να μας “αναλύουν” τη ζωή μας; Και σε τί στο κάτω κάτω διαφέρουν από τον Μαΐλη; (για να πούμε και του στραβού το δίκιο δηλαδή). Σαν επαγγελματικά στελέχη εργάζονται κι αυτοί και μάλιστα δεν αμείβονται με τον μισθό του κόμματος που συνδέεται με το μεροκάματο του εργάτη αλλά με τον μισθό του καναλάρχη που συνδέεται με το “μεροκάματο” του τραπεζίτη!

Και οι μεν και οι δε να μαζευτούνε, λέω εγώ, και να μη μας κάνουν μαθήματα για πατριωτισμό και επανάσταση.

Και πάρα κάτω. Μπορούμε να σωθούμε ακολουθώντας τον ίδιο τρόπο, την ίδια μέθοδο, που σκεφτόμασταν όσο καιρό βαδίζαμε στην καταστροφή; Μπορούμε ακόμα να βλέπουμε την πολιτική ως κινήσεις των κορυφών και μεις απλώς να αναμασάμε και να σχολιάζουμε με κακία ό,τι οι καλαμαράδες των ΜΜΕ μας σερβίρουν; Να σκεφτόμαστε με τα μυαλά των άλλων; Να χρησιμοποιούμε μόνο τα στοιχεία που μας δίνουν αυτοί; Να βλέπουμε μόνο την πλευρά που οι κοντυλοφόροι μας δείχνουν; Να είναι το “δελτίο των Οκτώ”, τα “πρωινάδικα” και τα “μεσημεράδικα” τα μόνα σταθερά σημεία μιας καταρρέουσας κοινωνίας; Να είναι οι ίδιοι και οι ίδιοι έμμισθοι κοντυλοφόροι οι γκουρού μας;

Θα παραμείνουμε καιρό ακόμα στη “καρέκλα του κουρέα” απολαμβάνοντας τη Ντέμι Μουρ να κουτουπώνει τον Μάικλ Ντάγκλας ή θα κατέβουμε στην ορχήστρα αναδεικνύοντες τον Αισχύλο των ημερών μας;

“Σου μιλάω από κρυψώνα
κάπου απ’ τις ελληνικές βουνοπλαγιές
του διαδικτύου”.
Δ. Σαββόπουλος -Η μοναξιά της Αμερικής - Χρονοποιός
14 Νοεμβρίου 2011
πηγή: Αντίφωνο